Kleine update: Crocodiles

Luitjes, een kleine update vanuit het zonnige Zuid-Afrika. Freya zal jullie binnenkort verblijden met een verhaal over onze kerst op het strand. Maar nu eerst:

Een van de nieuwe dingen die we hier doen is helpen bij het lokale krokodillen centrum. De vrijwilligers are loving it, and so am I! We helpen bij allerhande werkzaamheden:

We vangen baby krokodillen

We wegen, meten en 'taggen' die

 

En ja, sorry mam, we vangen ook grote krokodillen...

Ook graven we nesten op van krokodillen, en plaatsen deze in een broedkamer om de kans op uitkomen te vergroten.

En nu ik hier de ervaring opdoe, ben ik nu ook de slangenvanger van het huis, waar op een middag alle personeel gillend de kamer uitvloog omdat ze deze 'harmless' brown house snake vonden.

Ook ben ik zeer betrokken bij het fotografieproject, waarbij ik bijvoorbeeld uitleg hoe je overspoelend water fotografeert.

Of voordoe hoe je een krab fotografeert

En ze probeer duidelijk te maken dat als je een groepsfoto maakt, je dan probeert iedereen helemaal in beeld te krijgen. Maar dat vinden ze soms best lastig...

Groetjes Geert

Back in da dark continent

Nou ja dark, wat een gigantische hoeveelheid licht is hier als je net uit grauwe lucht Nederland komt! Jullie raden het al, ik ben dus weer net afgelopen donderdag aangekomen in St Lucia. Ondanks dat ik zeker verdrietig was om weer afscheid te nemen van Vena en Dauw is het ook heel leuk weer terug te zijn. Ik vloog vanaf Amsterdam naar Johannesburg en overnachtte daar in een hostel. De volgende ochtend werd ik al om 0530 wakker denkende dat het 8:00 moest zijn omdat het al zo licht was in mijn kamer. Ik heb nog geprobeerd verder te slapen, maar dat lukte niet meer. Ook lieten alle vogels, met al hun rare geluiden, me duidelijk merken dat ik niet meer in Nederland was. Toen dus opgestaan en weer naar het vliegveld om het vliegtuig naar Richardsbay te nemen. Daar wachtte een zeer gelukkige Geert me op. Natuurlijk was ik ook blij hem weer te zien!
De volgende ochtend werd ik er meteen aan herinnerd waarom het zo leuk is om hier in St Lucia te wonen: er gebeuren altijd kleine verassende dingen. Nu liep er dus ’s ochtends ineens een gigantische krab rond in onze tuin. Ongeveer zo groot als een van mijn voeten (maat 37).!! Het leek er dus niet op dat het een typische strand krab was. We hebben hem nog geprobeerd te determineren maar zijn er niet achter gekomen wat het is.
’s Avonds gingen we met de volunteers uit eten en toen verraadde een bush baby ineens zijn aanwezigheid door luid baby gekrijs. Wij gingen dus kijken, zat ie dus in een boom op het terras van het restarant. Later bleken het er twee te zijn en eerst gingen ze elkaar wassen en daarna zaten ze elkaar krijsend achterna. Ook leuk om te zien.

In Nederland heb ik gelogeerd bij Vena in huis. Het was wel gezellig met iedereen daar alleen natuurlijk wel een beetje klein om met z’n tween op een kamer te zitten. Verder heb ik me natuurlijk vooral op het verzorgen van Dauw gericht. En ik moet zeggen het is echt veel werk: hooi weken 6 verschillende medicijnen geven, een wei uitmesten wat eigenlijk een modderpoel is, water geven terwijl alles bevroren is......Dus ik heb wel respect voor vena dat ze het allemaal alleen doet, maar ik snapte ook dat ze wel wat hulp kon gebruiken. Met Dauw ging het relatief goed de afgelopen tijd, haar toestand bleef stabiel en ze leek niet al te veel pijn te hebben.
Ik ben nog naar de buikdanswedstrijd van mijn zusje milka geweest. Samen met een vriendin werden ze tweede! En ik heb ook nog twee weken gewerkt bij een congrescentrum om nog wat geld terug te verdienen. Dus ik heb wel met wat vrienden afgesproken, maja mijn 4 weken gingen echt snel weer om.......

Het is wel weer een overgang van NL naar ZA. Het is van “ zo veel mogelijk kleding aan” naar “ zo min mogelijk kleding aan” want het is hier bloedheet. Dat belooft wat, het is nog maar lente! Maja ik klaag niet, al kan ik het bijna niet bijhouden met drinken....

Ik heb ook een nieuw goed voornemen: om te leren surfen. Dat had ik eerst ook al maar omdat je hier elke minuut van de dag wel iets van werk te doen kan hebben kwam het er eerst niet van. Maar vanaf nu ga ik daar toch maar wel tijd voor vrijmaken want sport en ontspanning zijn ook belangrijk.

Vandaag hebben we nog een craft sale gehouden voor de vrouwen van de HIV support groep. Althans, was de bedoeling. We hadden net alles klaar en mooi opgezet. Worden we ineens omringd door vrouwen van de markt 200 meter verderop. Kijk, we weten dat hun ook hun geld moeten verdienen, maar wij wilden dit voor de 2e en voorlopig laatste keer doen. Maar nee hoor, dat gunden ze ons niet en ze dreigden allerlei authoriteiten te gaan bellen en bladiebla. We hadden dat vast wel overleefd, maar omdat de eigenaar van spar, die ons toestemming had gegeven om daar te gaan staan er anders last mee zou krijgen hebben we toch maar weer alles ingepakt. Toch jammer dat mensen elkaar niks gunnen..... En dat terwijl er ook grote souvenirswinkels zijn die veel groteren concurrentie zijn. Nu zitten we dus nog met een hele berg kralen kerstboompjes, wie maakt me los???

Achja, dan ga ik maar surfen vandaag.Omdat ik nog net ben aangekomen zit ik nog net niet tot mijn oren in het werk dus daar moet ik effe gebruik van maken.

Oja kerst, dat gaan we heel onhollands vieren op.........het strand. Maja, je moet toch wat! Braai erbij en je hebt een Zuid Afrikaanse kerstmis! Beetje raar gevoel wel, maar moet kunnen.

Zo dat was even een update. Alvast allemaal een hele fijne kerst gewenst namens ons beiden!

Groetjes,
Freya


Hieronder dus mij in de sneeuw met mijn pony Dauw en daaronder een mooi sprinkhaan en de gigakrab die we gevangen hadden in een doos om hem weer uit te zetten.

Schoolreisje

Hier zijn we dan weer: Wat doen we hier? Zoals ik al schreef helpen we heel veel bij de al lopende projecten van African Impact. En dat zijn doorgaans altijd heel bijzondere ervaringen. Een paar voorbeelden:

Eens in de maand organiseren we een activiteit voor de kinderen van de creche die we helpen. En twee weken terug kregen we het voor elkaar om ze mee naar het strand te nemen! Wat een ervaring, 50 peuters, die slechts 7 km van de zee wonen, maar die ‘m nog nooit gezien hebben. Enkelen van hen zaten zelfs voor de eerste keer in een auto. En hoe, want wij hadden maar twee auto’s… Zodoende zat ik met vijf volwassenen en 26 kinderen in een volkswagen busje… En op onze game drive auto zaten 7 volwassenen en 24 kinderen… En daarmee gingen we nu de openbare weg op, hop, een stukje snelweg erbij, moet kunnen... Uiteindelijk kwamen we allen veilig aan bij het strand. Bij deze een foto reportage.

Levend klimrek spelen

Game Drive auto vol met kinderen

Aankomst bij het strand

Allen netjes in de rij

Kleertjes uit…, en go! Tientallen gekleurde onderbroekjes rennen richting de oceaan!

Professioneel proberen te blijven, kleren aanhouden en supervisen maar.

Stuff that! Professioneel mijn reet. Levende surfplank spelen!

Doen we al onderzoek?

Ruim 4,5 maand geleden is het alweer dat ik jullie stalkte met mijn Grote Houdoe en Bedankt Boek. Want wij gingen vertrekken naar Zuid-Afrika om onderzoeksleider te gaan uithangen voor African Impact. Zo gezegd, zo gedaan. Het idee was dat we onderzoek naar cheetahs (jachtluipaarden) en bultrugwalvissen zouden opstarten. Met de nadruk op ‘opstarten’…  Het zal jullie dan ook niet verbazen dat we nog geen cheetah hebben gezien, en dat alleen Freya eenmaal de zee op is geweest om walvissen te gaan bekijken. Voor velen is dit misschien een anti-climax, al helemaal voor de Limburgse krant die een paginagroot artikel aan ons idee wijde, maar voor anderen komt dit, zoals gezegd, niet als een verbazing.

   “Hoe zit dit?” hoor ik jullie vragen. Wel, het is eigenlijk heel simpel. Onderzoek opstarten, en dan vooral goed onderzoek, kost veel tijd. Daarbij, zoals we in eerdere berichten al beschreven hebben, zijn we ook ongelofelijk veel tijd kwijt met de al lopende projecten van African Impact hier. Want daar moeten we ook bij helpen, wat we graag doen.

   Betreffende ons onderzoek, er zit wel vordering in hoor. In het kort komt het erop neer dat we een heleboel contacten hebben gelegd, mensen hebben ontmoet, besprekingen hebben gehad, een boel literatuur hebben gelezen, een boel geregeld hebben en uiteindelijk twee onderzoeksvoorstellen hebben ingediend bij de lokale authoriteit die het park beheert. Momenteel is het dus afwachten of we uberhaupt ons onderzoek MOGEN doen… Volgende week krijgen we daarvan bericht, dus duim voor ons.

   Over wat voor onderzoek hebben we het dan? Om te beginnen hebben we een zestal cheetahs gedoneerd weten te krijgen, en deze zouden we dus willen herintroduceren in het park hier. In 1930 werd de laatste hier gezien, en sindsdien zijn er twee herintroductie pogingen gedaan, welke beiden mislukt zijn. Waarom zouden we het dan opnieuw proberen? Da’s simpel: Ik ben Geert, dus ik geloof dat ik het beter kan. Als het dus allemaal toegestaan wordt, dan krijgen die cheetahs een halsband om met daarin een GPS zender, waarmee we ze kunnen volgen. Daar wordt dan een vrijwilligers project omheen gebouwt, want alleen kunnen we het niet.

   Freya’s proposal ging over luipaarden. Het stikt hier van de luipaarden in het park, maar niemand weet hoeveel, en wat ze doen (eten, waar ze verblijven etc.). In haar proposal stellen we voor een groot aantal van die luipaarden te vangen, die ook zo’n halsband om te doen, en deze dan ook te volgen en observeren. In feite zijn beide voorstellen veel ingewikkelder enzo met onderzoeksvragen en de hele reutemeteut, maar daar zal ik jullie niet mee vervelen. Zoals zo vaak in het leven: Het gaat om het idee…

   Is er ook een backup plan? Natuurlijk, want dit is Afrika, en daar zijn we ons terdege van bewust. Want in Afrikaanse logica is het mogelijk heel normaal dat men ons voorstel: “Je krijgt zes gratis cheetahs voor je park, en een heel onderzoek eromheen waarvan alle data voor jullie is, en dat doen we allemaal gratis voor jullie, en jullie kunnen dan een boel toeristen gaan trekken, en het enige wat wij van jullie willen is toestemming om het te mogen doen.” afkeurt omdat de Sharks toevallig vandaag verloren hebben van de Bulls. In elk geval, we zijn ook druk bezig met het opzetten van een cursus tropisch onderzoek, waarbij eerstejaars universiteitsstudenten een maand lang onderwijs van ons krijgen over hoe men onderzoek doet in een tropisch land. Wederom ga ik jullie niet met de details vervelen, ik stuur tezijnertijd wel de website door waarmee we die cursus gaan adverteren.

   Van de week zet ik nog wel een stukje op de site met allerhande foto’s van wat we hier momenteel dan wel allemaal doen. Bovendien willen we het helemaal anders gaan aanpakken. Nu zitten we er heel de tijd tegenaan te hikken om een duidelijk verhaal op de site te zetten, wat er dus nooit van komt. Vanaf nu komen er gewoon losse fragmenten met foto’s op te staan, met wat we deze week gedaan hebben enzo. Niks speciaal, geen goed geschreven verhaal, maar gewoon wat leuke dingen met bijbehorende foto’s.

   Voor nu alvast een tweetal foto’s van Geert als dokter en Geert als Zulu warrior. 

Eindelijk nieuw bericht

Hoi allemaal,

Jullie verwachten natuurlijk allemaal eigenlijk een stukje over hoe alles in St Lucia gaat. Daar schrijf ik ook over, maar ik heb ook heel ander nieuws: ik ben momenteel in Nederland voor een maandje (waarvan een week alweer om is). Dat komt omdat Vena’s en mijn pony heel ziek is en veel verzorging nodig heeft. Vena doet haar best, maar voor haar is het allemaal ook heel zwaar om met haar chronische vermoeidheid Dauw te verzorgen. Daarom ben ik naar Nederland gekomen om iig een beetje te kunnen helpen en om Dauw nog te kunnen zien, want we weten niet hoe lang ze nog leeft.

Deze eerste week heb ik nog niet veel gedaan behalve dauw verzorgd, aangezien ik meteen in Nederland een lekkere griep te pakken had.

Hoe dan ook, deze timing kwam wel relatief goed uit, want Geert en ik hebben net 2 onderzoeksproposals afgeleverd bij de wetlandauthorities. Nu moeten we een aantal weken afwachten of we toestemming krijgen om ze uit te gaan voeren. Een van de 2 proposals gaat over het introduceren van cheetahs in het wetlandpark. Het is dan het doel om ze met behulp van zenders goed in de gaten te houden zodat ze niet kunnen ontsnappen en om in te kunnen grijpen mocht het niet goed gaan. Bovendien zullen we gedragsonderzoek doen en kijken hoe ze zich aanpassen aan hun nieuwe omgeving.

Het andere onderzoeksvoorstel gaat over onderzoek naar home range en feeding ecology van luipaarden in het iSimangaliso wetland park. Daarvoor moeten we ook camera traps neerzetten en een aantal luipaarden worden van een zender voorzien.

Verder worden we ook goed bezig gehouden door de al bestaande African Impact projecten. Een van de project managers van die projecten, Michelle, is al sinds dat we aangekomen zijn ziek. Ze heeft iets ondefineerbaars wat op bronchitis en longontsteking lijkt gehad en nu is het nog steeds niet helemaal beter. Vandaar dat Geert en ik ook deels taken van haar hebben overgenomen.

Ook zijn Andrew en Michelle 3 weken op vakantie geweest naar Engeland. En ondanks dat Greg (operational manager van African Impact, woont in Zambia), was bijgesprongen was het alsnog een gekkenhuis. Je maakt wat mee met die vrijwilligers. Zo ook deze keer. Er was een nieuwe vrijwilligster in huis en al na 3 dagen moesten we met haar naar het ziekenhuis. Dat wil zeggen Sam, de vrijwilligerscoordinator, was de hele tijd bezig tussen St Lucia en het ziekenhuis in Richards Bay heen en weer te gaan. Het duurde ook nog wel even voor ze erachter kwamen wat er aan de hand was. Na ongeveer 4 dagen mocht ze weer uit het ziekenhuis. Maar toen begonnen de problemen pas. Een kamergenootje had al gezegd dat ze aan aardig wat medicijnen was, onder andere om psychoses te onderdrukken. Tegelijkertijd nam ze ook antimalaria pillen, niet een geweldige combinatie. Hoe dan ook, de eerste avond nadat ze uit het ziekenhuis was had ze tegen 2 andere vrijwilligers verteld dat haar nicht zelfmoord had gepleegd, en ze was er zelf nogal overstuur over. Die andere vrijwilligers probeerden haar te troosten, maar waren er zelf ook beetje overstuur door omdat ze zelf allebei iets hadden meegemaakt met een kennis of familielid dat zelfmoord had gepleegd. Toen we haar vader belden over de situatie bleek dat het helemaal niet waar was. Ze had het dus zelf verzonnen en was ook zelf erin gaan geloven. Toen voelden die andere vrijwilligers zich natuurlijk belazerd. Bovendien zei ze ook tegen haar kamergenote dat ze vaak over zelfmoord dacht. En die was natuurlijk bang om op een ochtend wakker te worden en er zou zoiets gebeurt zijn.Toen hebben we besloten dat ze geestelijk te onstabiel was om nog langer op het project te blijven (we hebben nu eenmaal niet de tijd om een iemand continue begeleiding te geven) en hebben we haar naar huis moeten sturen. Sam is toen zelfs nog mee gegaan om haar met het vliegtuig van Richards Bay naar London te brengen.

Wat wel erg leuk was, was een uitstapje naar Mozambique. Geert en ik moesten nadat ons visum na 3 maanden verlopen was even het land uit om toch nog een beetje verlenging te krijgen. Toen zijn we dus samen met andere vrijwilligers en Richard die de trip organiseerde naar Mozambique gegaan. Dat wil zeggen naar een plaatsje 11 km over de grens, Ponta d’Ouro. Vorig jaar hield daar ook door autoproblemen onze verkenning van Mozambique op. In Ponta d’Ouro kun je ook met dolfijnen zwemmen. Maar het hangt er wel van af of de dolfijnen er zin in hebben of niet. Wij gingen op 2 tochtjes en de eerste keer hadden ze er geen zin in en dat was prima. Maar de 2^e dag waren ze ook aan het socialiseren met elkaar en dan zijn ze meestal ook zowieso speelser naar mensen of boten toe. Toen hebben we iets van 25 min in het water gelegen terwijl de dolfijnen afwisselend langs en om ons heen zwommen, dat was heel gaaf. Op een gegeven moment gaven ze aan dat het wel weer genoeg was en gingen we weer aan boord.

Gelukkig hebben we op het moment ook alleen maar leuke vrijwilligers. Geert en Andrew hebben het nu alleen wel best druk aangezien ik er een maandje tussenuit ben. Geert is vooral veel bezig met bijspringen voor het fotografie project en doet dus veel game drives en helpt bij de andere activiteiten.

Dat was het voor nu. Hieronder nog wat foto’s die een vrijwilligster van mij op het day care centre had gemaakt.

Groetjes,

Freya

Photoshoot

Dzjuu toch, tis alweer een maand geleden dat we ons laatste bericht plaatsten... Sorry about that! Binnenkort zullen we jullie in verhaalvorm berichten hoe de zaken hier gestaag vorderen. In de tussentijd laten we jullie echter graag zien dat we ons hier in elk geval wel vermaken...

Cultuur en logica

Hallo allemaal,

Hier weer wat meer over onze avonturen in de weekends. Theo die als gids voor onze organisatie werkt doet ook eens in de zoveel tijd een culturele tour in zijn geboortedorp. Wij waren daar ook wel nieuwsgierig naar en gingen dus mee. De eerste stop was bij een art en craft marktje waar iedereen souveniers kon verzamelen. Daarna gingen we naar een Sangoma, oftewel een medicijnvrouw. We zaten met z’n allen in haar hutje en we mochten haar vragen stellen over haar werk of over je eigen toekomst. De antwoorden waren soms wel erg grappig. Zo was een van de vrijwilligers al 30 jaar gescheiden omdat haar man haar op een dag gewoon had achtergelaten met de kinderen. Toen zei de Sangoma dat ze een bepaald ritueel moest uitvoeren en 3 verschillende gekleurde kaarsen moest branden en dat het dan weer goed zou komen.... Die vrouw dus: hmm ik hoop niet dat dat mijn exman terug brengt want dat wil ik niet. Ok, zei de medicijnvrouw, dan is het gewoon om je ongeluk om te keren... Een andere vrijwilliger moest een feestje geven voor haar overleden familieleden en daarbij wat Smirnof op de grond schenken, want ze hielden wel van een borreltje....Geert en ik hadden niet zo’n behoefte aan een toekomstvoorspelling van haar. Ook ineens uit het niets begon ze een dans te doen en toen werd het enorm stoffig in de hut...

Daarna gingen we naar het huis van Theo’s moeder om daar te lunchen. Het was echt een klein huis, ze woont daar met 3 van haar kinderen en in de eetkamer paste net een kast en tafel met stoelen. Dus de helft van ons at in de woonkamer en de andere helft in de eetkamer.

Na de lunch gingen we een Nazareth kerk bezoeken. Deze kerk ziet er niet bepaald uit zoals je je in Nederland een kerk voorsteld. De kerk is namelijk een stuk gras met bomen omringd door een rechthoek van witte stenen. En dat is dan je kerk. En het grappige is ook, je mag die “kerk” dan alleen betreden met blote voeten. En ondanks dat je simpelweg over die rij stenen heen kunt stappen zijn er speciale ingangen waar je door naar binnen moet. Een voor vrouwen en een voor mannen. We woonden een van de missen bij wat wel heel speciaal was. De mannen en de vrouwen hadden allemaal witte lakens omgeslagen en de volwassen vrouwen droegen allemaal hoedden en de meisjes hielden de doek over hun hoofd. De mannen hadden een hoofdband van een soort vacht omgeknoopt. We zaten dus in 3 groepen: de volwassen vrouwen, de mannen en de kinderen. En deze 3 groepen zaten onder de bomen op rieten matten naar elkaar toe gericht. Om de beurt gingen ze gebeden opzeggen en liederen zingen, alhoewel een man wel duidelijk de mis leidde. Is wel weer eens wat anders zo’n mis in de open lucht.

In de kerk

Zie je de muur van de kerk?

Beach clean up

Omdat eens per jaar een internationale dag is om de kust op te ruimen en we wisten dat dat ook hier georganiseerd werd leek het ons een goed idee om ons op te geven voor de strand opruiming hier in St. Lucia. En als het mooi weer zou zijn, zou het nog best aangenaam zijn. Ja, als het mooi weer zou zijn geweest....... Helaas, wij stonden om 7:15 klaar onder een afdakje (want de regen stroomde naar beneden) te wachten op de coordinator van de coastal clean up (strandopruiming in engels ;)) die uiteindelijk pas om 8:00 ging zeggen waar we heen moesten. We kregen allemaal een veel te groot T-shirt van de coastal clean up en vervolgens werden we gekoppeld aan een groep schoolkinderen die samen met ons een bepaald stuk strand gingen opruimen. Wij moesten bijhouden op een papiertje wat we allemaal verzamelden en hoeveel (plastic zakjes, blikjes etc.). Wij gingen dus op weg naar het stuk strand wat we gingen doen. Wij reden achter de auto met schoolkinderen die allemaal dicht op elkaar stonden onder een parasol die ze vasthielden achter op de open achterkant van een bakkie.... Toen konden ze er nog allemaal om lachen, ondanks dat geen van de kinderen ook maar iets aan had wat op een regejas leek, laat staan warme kleren. Aangekomen op het strand had elk kind een vuilniszak omgetoverd tot regenjas en konden we aan de slag. Maar ondanks dat we wel T-shirts en vuilniszakken hadden gekregen was er van handschoenen geen sprake. Dus deelden wij onze zelf meegenomen handschoenen elk met een van de kinderen. De kinderen waren heel enthausiast en renden alle kanten op om zoveel mogelijk vuilnis te verzamelen. Ook zagen we nog twee walvissen vanaf het strand. Alleen na 1,5 uur waren ze zeiknat en was de lol er wel af. Toen nam Geert ons busje en bracht de schoolkinderen terug naar ons vertrekpunt (zodat ze het niet nog kouder zouden krijgen). Vervolgens bracht Geert ons naar huis en ging zelf nog even terug om ons af te melden en de kaarten terug te brengen. Toen was er natuurlijk weer voor een uur geen coordinator te bekennen en ondertussen stonden de schoolkinderen nog steeds onder het afdak te verkleumen. Uiteindelijk hebben die kinderen dus nog 2,5 uur moeten wachten voor ze als afsluting hotdogs kregen en weer terug naar huis konden. Achteraf waren het ook nog koude hotdogs, 3 dagen van te voren ingepakt.....Echt wel sneu. Wij hadden ondertussen al warm gedouched en een warme koffie op.

Klimtoestellen

Verder krijgen we hier natuurlijk onze typische Afrikaanse portie of gebrek aan logica. We geven les op twee verschillende creches. Een van de twee wordt gesponserd door de overheid en er zijn iig wat basis voorzieningen. De andere day care centre (waar veel wezen naartoe gaan) is afhankelijk van donaties van onder andere onze vrijwilligers en het enige speelgoed wat er is is het speelgoed wat wij elke dag meebrengen. Deze creche bestaat ook eigenlijk alleen uit een stuk grond met wat bomen en een kleine schuur waarin bij slecht weer meer dan 60-80 kinderen les moeten krijgen. Zoals je kunt begrijpen valt er op die regenachtige dagen weinig les te geven. Daarom heeft African Impact met behulp van donaties een nieuwe creche gebouwd. Deze is helaas nog niet af, er moet nog een dak op. Nu is er een nieuwe groep vrijwilligers die geld bijeen hebben gezameld om een mooi speeltoestel voor beide creches neer te zetten. Dit is natuurlijk fantastisch, alleen is het niet zo makkelijk als je zou denken. Want op de gesponserde creche waren ze hartstikke blij met het idee dat ze een nieuw speeltoestel kregen. Op de niet gesponserde creche daarentegen zei de vrouw die de creche runt dat ze geen klimtoestel wilt omdat ze het terrein rondom de nieuwe creche volgeplant heeft met aardappels! Dit is iets waar je met geen logica bij komt. Hoe kan iemand die een creche runt het terrein rondom volplanten met aardappels??? Waar zullen de kinderen spelen? Hoe dan ook, we zijn helaas wel van haar grillen afhankelijk, omdat zij de creche oorspronkelijk opgezet heeft en dus de ‘baas” is. Na lang overleg zijn we uiteindelijk tot een compromis gekomen. Nu mogen we wel een klimtoestel bij het oude gebouw plaatsen en als het nieuwe gebouw af is kunnen we het toestel verplaatsen. Een probleempje alleen: hoe ga je zo’n heel klimtoestel “effe” verplaatsen? Maar goed, we zijn dus al blij dat we iig een klimtoestel “mogen” plaatsen. Tot zover de Afrikaanse logica.

Veel groetjes,

Geert en Freya

Onze achterburen

Maputaland Great Tuskers!

Vorig weekend naaiden we er weer eens tussenuit. We hebben een geweldige baan, vergis je niet, we’re loving it, maar zoals eerder gezegd is het gewoon heerlijk om even aan de vrijwilligersdrukte te ontsnappen. Dit weekend gingen we op zoek naar de Maputaland Great Tuskers! Alle olifanten in KwaZulu-Natal, de provincie waarin wij wonen zijn 100 jaar geleden uitgeroeid. Nu vind je ze echter weer in allerhande parken hier, waaronder Hluhluwe-Umfolozi, Zululand Rhino Conservancy, Phinda, Mkhuze, noem maar op. Deze zijn allemaal geherintroduceerd uit andere delen van Zuid-Afrika, voornamelijk uit Kruger. De enige overgebleven olifanten die hier oorspronkelijk voorkamen zitten nu allemaal in het Tembe elephant park, een 300 vierkante kilometer groot park. En het mooie aan deze olifanten is dat ze een iets ander ras zijn dan andere olifanten. Ze zijn allemaal net ietsje groter, en vooral de slagtanden zijn een stuk groter dan normaal. Wat zit ik eigenlijk ‘voorzichtig’ te lullen en wetenschappelijk correct te wezen? Ander ras of niet, deze olifanten zijn gewoon gigantisch! Enorm, huge, reuze! En dan hebben we het nog niet eens over de slagtanden gehad. Een mammoet zou er trots op zijn! Klein probleempje, deze olifanten hebben geen fijne geschiedenis. Hoewel ze ‘overleefd’ hebben op de grens van Zuid-Afrika en Mozambique, zijn ze ook daar hevig vervolgt, met name in de 30 jaar durende burgeroorlog in Mozambique. Veel van de olifanten in Tembe hebben nog littekens van schotwonden of andere verschrikkelijke stroperstechnieken. Je kunt het ze dan ook niet kwalijk nemen dat ze mensen niet zo leuk vinden. Over het algemeen worden Tembe’s olifanten dan ook als buitengewoon aggressief beschouwd.

Genoeg achtergrondinformatie. Het plan was dat Freya en ik, Sam de vrijwilligercoördinatrice, Theo onze locale Zulugids en Janet, één van de vrijwilligers dus naar Tembe zouden gaan. We zouden wel eens zien of deze olifanten echt zo groot zijn. Zaterdagmiddag vertrokken we, en we overnachten 25 kilometer buiten het park. Dit omdat er per dag maar tien auto’s het park in gelaten worden! Het park is gigantisch, maar toch, om de rust van de olifanten te waarborgen, om de kans op problemen met de olifanten te vermijden en om de bezoeker een gevoel van ‘wilderness’ te geven is deze maatregel in het leven geroepen. Ik had geen zin om zaterdagochtend om drie uur ’s nachts te vertrekken, om dan om 6:30 ’s ochtends aan te komen als auto numero 11, en dan weer naar huis te kunnen. Nee nee, we namen het zekere voor het onzekere, overnachten dus buiten het park, en stonden om 10 voor zes ’s ochtends voor het hek te wachten tot het park open ging. Bij de receptie kregen we een A4-tje met extra waarschuwingen betreffende de olifanten. Zoveel meter afstand behouden, kijk uit voor dit en dat gedrag, blabla, the usual stuff over hoe om te gaan met moeilijke olifanten. Als field guide was het weinig nieuws, hoewel ik toch even verbaasd was dat ze hier een speciale waarschuwing uitdeelden aan iedere bezoeker. Zouden ze er een goede reden voor hebben? Hoewel ik over het algemeen wel goed ben met olifanten (Ik schijt in m’n broek voor leeuwen, maar olifanten zijn wel oké. Zie Die bushranger sal regkom), besloot ik toch wat voorzichtig te zijn. Theo zat naast me, en aangezien hij ook een field guide is, dacht ik dat we samen toch wel die olifanten goed konden inschatten.

Tembe Elephant Park had verder nog een nadeel. Je mocht er alleen met een four-wheel drive in, omdat er alleen maar wegen van mul zand zijn. Gelukkig hadden we een four-wheel drive van de zaak geleend, maar dat zou wel betekenen dat ‘even snel wegrijden voor een boze olifant’ toch niet altijd makkelijk zou zijn. Bovendien was het park ontzettend dicht begroeid, met dus wegen van mul zand er doorheen lopend. Dikke kans dus dat we olifanten pas op het allerlaatste nippertje zouden zien. De waarschuwing op het A4-tje dat we minstens 30 meter afstand moesten houden leek dus in de praktijk niet eens mogelijk te zijn.

Goed, wij vertrokken dus enthousiast het park in. Het was geweldig! Prachtig, we kregen inderdaad echt een wildernis gevoel. Zandwegen, we kwamen geen enkele auto tegen, mooie omgeving, dicht begroeid bos afgewisseld met hier en daar een weidse vlakte vol antilopes. Op en top genieten. Maar geen olifant te bekennen. Totdat we een kronkelweggetje in een dicht begroeid bos in reden. Ik dacht nog, ik wil overal een olifant tegen komen, behalve hier, want je kon slechts enkele meters de bosjes in kijken. Na enkele minuten vonden we olifantsporen in het mulle zand. Ik stopte om ze eens goed te bekijken. En begon toen toch al een beetje te zweten, want ze waren toch wel groot... Ik vroeg aan Theo of hij ooit zo’n grote sporen had gezien, en hij schudde zijn hoofd. Dzju toch, zou het dan echt waar zijn? Zouden die olifanten hier echt zo groot zijn? Tegen de drie dames achterin zei ik dat ze goed op moesten letten. De sporen waren erg vers, dus het beest zou vlakbij moeten zijn. We gingen proberen ‘m in te halen, want uit de sporen maakten we op dat hij was ons vooruit was gelopen. We hadden er allemaal zin in! Spannend! Ik reed nog geen drie meter verder een bochtje om, en Freya zegt: “Daar!” En daar stond er één... Die telde voor twee... Alle goden, toen dat beest zich naar ons toe omdraaide keken Theo en ik elkaar aan: “Holy Fuck!” Ik mompelde: “Those tusks, Theo, look at those tusks, how thick they are! Have you ever seen such thick tusks?” Want hoewel de olifant ontzettend groot was, was het meest indrukwekkende wel de dikte van die slagtanden. Ze waren niet eens zo lang, maar voor hun lengte wel enorm dik. En dan dat voorhoofd. Huge...

Hector the Huge

Ter vergelijking: een normale olifantenstier uit Kruger...
Vergelijk de dikte van de slagtanden en de grootte van het voorhoofd.

En daar stonden wij, met een klein Jeepje, in het zand met links en rechts misschien 50 cm ruimte tussen onze auto en de bosjes. En Hector the Huge besloot om naar ons toe te lopen. Uit principe ga ik zelden tot nooit aan de kant voor een olifant, omdat ik weet dat ze het als een spelletje zien. Als je achteruit gaat, dan leer je ze in feite dat ze auto’s kunnen wegjagen, en gaan het steeds vaker doen. Als field guide is het dus regel dat je niet onder de indruk raakt van een bluffende olifant, en inderdaad, ze gaan dan ook vrijwel altijd om je heen als je gewoon blijft staan. They lose their nerve, zeggen we dan. Maar ja, op de één of andere manier had ik daar nu even geen zin in. Zou het komen doordat er niet eens ruimte was voor Hector om om ons heen te gaan? In elk geval hield ik mijn standvastige gebluf vol totdat hij op slechts drie meter van ons vandaan was. Theo en ik keken ondertussen steil omhoog naar een bijna vier meter hoge Hector die nog steeds op ons afliep alsof we niet eens bestonden. So I lost my nerve... startte snel de auto, riep naar achteren “Bukken! Ik kan de achterruit niet zien!”, en racete achteruit op een kronkelig zandweggetje... Theo hield ondertussen Hector in de gaten. Deze verdween gelukkig even later opzij de bosjes in, en begon daar verder te kauwen op een boel takken. Theo, als echt Zulu doodsbang voor olifanten, had ondertussen het A4-tje er nog maar even bij gepakt, en al lezend zat zwetend te zeggen dat we toch maar beter konden gaan, een andere olifant konden gaan zoeken. Ik was het roerend met hem eens, en snel sjeesden we langs de olifant die op twee meter van de weg aan het eten was. Zodra we hem voorbij waren kwam hij weer naar buiten en volgde ons. Maar omdat we nou tenminste vooruit konden rijden had ik een boel zelfvertrouwen herwonnen, en kon ik ‘m lekker dichtbij laten komen.

Kom maar jongen, nou mag het...

Later op de dag vonden we ook nog sporen van leeuwen en een zwarte neushoorn die we een tijdje volgden, maar die we helaas niet vonden. Wel vonden we een grote rock monitor in een boom. Ook een van de grootste die ik ooit heb gezien. Vervolgens een joekel van een kudu, met horens van minstens anderhalve meter, een monster van een waterbuck, ook met recordlengte horens. Zoals Theo opmerkte; “Everything is this park is huge!”

En toen kwamen we bij een schuilhut aan. Deze was op palen gebouwd, en, ruim 4 meter hoog, torende boven de bomen en olifanten uit. Vijftig meter verderop was een waterhole waar de één na de andere Great Tusker kwam badderen of drinken. Wat een gezicht! Ongelofelijk gewoon! Eén van hen had werkelijk slagtanden als van een mammoet. Net zo lang als Freya! Zie foto’s... Daar hebben we nog een uur of drie genoten van het spectakel, voordat we weer naar huis gingen.