Laten we beginnen met het slechte nieuws.
Vorige week kregen we eindelijk bericht van het park hier dat ze in elk geval geen interesse hadden in ons geweldige en gratis luipaard onderzoek voor hen. Als reden: Ze hadden al een long term onderzoek naar luipaarden… En ze hadden er natuurlijk ruim twee maanden voor nodig om daar achter te komen, want zo lang geleden hadden we ons voorstel ingeleverd. Sterker nog, ruim 5 maanden geleden hadden we een meeting met de zogeheten research officer van het park, waarin we verscheidene ideeën voordroegen. Deze research officer gaat over alle onderzoek in het park, en heeft dus blijkbaar nagelaten ons te vertellen dat het niet de moeite waard was om te proberen een onderzoek naar luipaarden op te startten, toen we dat voorstelden. Of is dat niet zo vreemd? Misschien niet, want alle andere mensen die we gesproken hebben, waaronder de dierenarts van het park, de park manager en vele anderen hier, hebben nog nooit gehoord van een al bestaand long term onderzoek naar luipaarden in het park...
Kortom, het was dus een rotsmoes. De Wetland Authority staat erom bekend om alle buitenstaanders te weren van het park. Hier ligt ook waarschijnlijk de reden in dat ze die van ons afgekeurd hebben, met een rotsmoes als aangevoerde reden. Maar ja, wat doe je eraan? Jammer maar helaas…
Maar er was toch ook nog een cheetah herintroductie + onderzoek? Daarover berichtten ze ons dat “the executive” van het park daar eerst eens over moest nadenken, en als deze het een leuk plan vond, dat ze het dan in de onderzoekscommissie zouden bespreken. Hoe lang dat zou gaan duren, wisten ze ons niet te vertellen… Wij kunnen het echter wel raden: tot we een ons wegen… en jammer maar helaas, daar gaan en kunnen we niet op wachten.
Drama, paniek, wat nu? Zo erg is het allemaal niet hoor. Want een aantal dagen voordat we deze uitslag kregen, hadden we ons afgevraagd of, als ze goedgekeurd zouden worden, we dit eigenlijk wel zouden willen doen? Hoe dat zo? Het heeft niks te maken met het niet leuk vinden van luipaard of cheetah onderzoek, want dat zou natuurlijk fantastisch zijn om te doen! Nee, het had meer te maken met de manier van werken hier. Dat zit namelijk zo:
De managers hier zijn prima lui, maar als werkgevers zijn we er niet zo gelukkig mee. Ze hebben hun hele leven voor een mega bedrijf in Engeland gewerkt, en zijn aldus echte zakenmensen. Dat is begrijpelijk, maar hun manier van werken komt ons, eerlijk gezegd, de neusgaten uit. Ze willen overal controle op hebben, en zijn erg wantrouwend. Ze willen nou zelfs dat we toestemming vragen als we even de stad in willen lopen, of zelfs even bij het zwembad een boekje willen gaan lezen, omdat ze anders het idee zouden kunnen krijgen dat we ons werk proberen te ontlopen. Bovendien lijkt het soms alsof ze ons als een sinaasappel zien, die ze eens flink kunnen uitknijpen voor het meeste sap. Na 5 maanden is er nog steeds geen salaris, alleen de 'living allowance' die helaas niet toereikend is. Lees: het feit dat we hier werken kost ons nog steeds geld, niet veel, maar toch. De redenering van de managers is dat we pas een salaris kunnen krijgen wanneer we ook extra geld verdienen voor African Impact, bijvoorbeeld wanneer we extra vrijwilligers aantrekken met nieuwe projecten die we opgezet hebben. Op zich een logische redenering, maar deze gaat wel voorbij aan het feit dat we onze handen vol hebben aan het runnen van de huidige projecten hier, en als gevolg (te) weinig tijd hebben om onze eigen projecten van de grond te krijgen. In onze ogen zijn we ons geld (salaris of living allowance) dus hoe dan ook dubbel en dwars waard, omdat de huidige projecten zonder ons de afgelopen zes maanden niet mogelijk waren geweest. De managers zijn bijvoorbeeld in die tijd een tweetal keer op vakantie geweest, en een van hen is ook nog een 5 tal weken in Engeland geweest om beter te worden (was ziek). Het moge duidelijk zijn dat wij in die weken ongeveer full time bezig waren met de huidige projecten. Tuurlijk, dit zijn allemaal goede redenen, en daar is ook niks mis mee, maar waarom wij dan (in elk geval in die weken) niet een gewoon salaris kunnen krijgen is mij in elk geval niet duidelijk. Ondertussen werken we wel 70 uur in de week, en hebben we bijna nooit eens een vrije dag. (Ik heb in de bijna zes maanden hier een tweetal keer 48 uur vrij gehad, maar nooit langer). Déjà Vu: was dat bij Makakatana ook niet zo? Veel werken, weinig vrije dagen, geen waardering en veel wantrouwen? Daarvoor zijn we niet naar Afrika gekomen. Ik ben uiteindelijk gewoon een eigenwijs mannetje dat niet kan werken voor iemand die me niet vertrouwt. Zo schreef ik het op in Die Bushranger sal regkom, en dat geldt nog steeds.
Vorige week woensdag was de druppel, toen ze beweerden dat ik hier volgens hen meer voor mijn 'personal gain' was, dan dat ik me in wou zetten voor African Impact! Ik heb ze beleefd voor gek verklaard: Dachten ze echt dat ik 70 uur in de week werk, zonder vrije dagen, en daarvoor betaal omdat de living allowance niet bepaald toereikend is, omdat ik hier alleen voor mijn eigen plezier was? Ik kon niet geloven dat ze aan mijn toewijding aan African Impact twijfelden. De afgelopen maanden heb ik mezelf voor 100% gegeven, om hun projecten te runnen en daarnaast nieuwe projecten voor ze op te zetten. Om het kort te houden: Die opmerking van hen had me diep gekwetst en ik was dus niet lollig na die woensdag... De meesten van jullie weten hoe trots ik ben, dus we gingen gelijk andere mogelijkheden overwegen, want ook Freya had het al langere tijd gehad met hun gecontroleer en wantrouwen.
Toen enkele dagen later de onderzoeksvoorstellen (praktisch) afgekeurd werden hadden we daar dus gemengde gevoelens bij. Jammer enerzijds, dat al ons werk dat we erin gestoken hebben, voor niks was. Jammer ook voor het park, omdat we echt geloven dat het een mooi conservation onderzoek was. En jammer voor African Impact, omdat zij natuurlijk ook veel tijd, moeite en geld in dit hele idee gestoken hebben.
Van de andere kant, alles gebeurd met een reden, en hoewel de afgelopen week wel moeilijk was, zijn we momenteel toch positief over onze toekomst. En dus is het tijd voor het goede nieuws: In het kort, want het is al een giga verhaal, en we zullen van de week als we meer weten het goede nieuws uitgebreid beschrijven. Maar in het kort dus: Toen we ons idee om ‘verder te gaan kijken’, vanwege ‘de afgewezen voorstellen en de beschadigde werkrelatie’, voorstelden aan de managers reageerden deze vrij positief. We kunnen deze maand nog aanblijven, en die cursus tropisch onderzoek die ik aan het opzetten was/ben, maken we ook nog af. Deze zal ik dan tezijnertijd mogelijk op contractbasis gaan runnen. Freya is momenteel ook nog een klein projektje op aan het zetten wat ook komende week ‘af’ is. En verder zijn we serieus aan het kijken om voor onszelf te beginnen in Mozambique! Maar daarover volgende keer meer…
Groetjes Geert
