Safari's op Maat

Hoi iedereen,

We hebben onze blog verplaatst naar http://safarisopmaat.blogspot.com/. In plaats van een ellenlang verhaal elke 4 maanden, zetten we op deze nieuwe blog regelmatig kleine stukjes tekst met wat mooie foto's erbij. Beelden zeggen immers veel meer dan een boel woorden. Omdat we er ook regelmatiger stukjes op zetten, zo elke 10 a 14 dagen, blijven jullie ook veel beter op de hoogte van wat we hier doen en meemaken. Dus, voor alle partijen makkelijker en leuker. Bij deze dus de vraag om op de bovenstaande http://safarisopmaat.blogspot.com/ link te klikken en daar ook je emailadres in te vullen. We kunnen helaas niet ons email bestand van DeBushrangers overzetten naar de SafarisOpMaat, dus vandaar dat we jullie moeten vragen daar dus opnieuw je emailadres in te vullen. Alvast bedankt voor de moeite!

Groetjes Geert en Freya

Photos from wedding!

Dear all, photos from the wedding have been posted on http://nickandfreyaaregettingmarried.blogspot.com/

Soon we will also post a thank you to all guests and all people that left a note, send a card or sms, or that were in any other way involved or thought about us.

Best Regards Geert-Nick

We're getting married!

(For English, see below)

Zo, hier maar weer eens een berichtje. Vanwege de weinige reacties die we op onze verhaaltjes kregen waren we er eigenlijk vanuit gegaan dat de blog 'dood' was en niemand ze meer las. Totdat 'ons mam' aangaf dat ze 'klachten' kreeg van een boel mensen dat we nooit meer iets op de site zetten. Rare wereld en een boel miscommunicatie dus... In elk geval, één van de eerdere stukjes beschreef het huwelijksaanzoek, en geloof het of niet, het echte huwelijk zit er toch aan te komen. Over twee weken stappen wij in het welbekende bootje... Voor meer info zou ik jullie willen doorverwijzen naar http://nickandfreyaaregettingmarried.blogspot.com/ Daar staat namelijk ook het plan voor de dag, zodat je een idee krijgt van wat we gaan doen. Momenteel verwachten we ongeveer 60 mensen voor de ceremonie op het strand, en ongeveer 120 mensen op het feest. Nooit gedacht dat we zoveel vrienden hadden... Hoe dan ook wordt het een geniale dag en we hebben er erg veel zin in.

Groetjes Geert

For the ones that didn't know... We're getting married! In about 2 weeks from now. It's gonna be an awesome day on the beach, with surf lessons, game drives and boat tours amongst plenty of crocodiles and hippos, with a spit braai in the evening and a massive party with live music afterwards. Have a look at http://nickandfreyaaregettingmarried.blogspot.com/ for more info and a plan of the day. Have a toast on us that day and chat soon!

Cheers Nick

Lange Update

Tja, het is alweer een tijdje geleden dat jullie een verhaal van mij hebben gehoord. Dus ik dacht, laat ik jullie maar eens vertellen wat ik in de tussentijd heb uitgespookt.

Het verhaal begint met weer wat typische frustraties uit ons geliefde Zuid Afrka en eindigd met het positive vooruitzicht dat Geert en ik nu eindelijk best veel werk hebben en geld aan het verdienen zijn met leuke baantjes!

Maar we beginnen met frustraties. Want ook al had ik nog zo gehoopt mijn Nederlandse rijbewijs in te kunnen ruilen voor een Zuid Afrikaanse, ik moest ook hetzelfde ondergaan als Geert: mijn ZA rijbewijs halen in Mtubatuba. Je kunt je nauwelijks een grotere nachtmerrie voorstellen, vooral als de gruwelverhalen van Geert nog vers in je geheugen staan. En daarbovenop kostte me het 5 keer examen doen in NL omdat ik telkens mijn examen verknalde omdat ik zo vreselijk zenuwachtig was......

Je kunt je voorstellen dat ik er niet echt naar uit zag WEER een rijexamen te moeten doen.

Maar goed, ik wil als gids kunnen werken, en zonder PDP kom je nergens, dus ik moest wel. Mijn theoriebewijs halen was makkelijk (behalve dan dat er geen standaard theorie boek is en je maar uit een aantal boeken samen de theorie zelf moet samenstellen...). Geert had jullie al een aantal klassieke vragen en antwoorden uit de doeken gedaan.

Toen werd het tijd voor lessen. De eerste lessen waren hectisch. Je denkt dat je in NL veel om je heen moet kijken tijdens je examen, nee hoor dat is niks vergeleken bij de K53 rijmethode waarbij je iedere keer dat je van stilstand wegrijd je aan beide zijden je spiegels checkt en ook beide blindspots. Bij de rijschool noemen ze het tenniskijken en daar is het dan ook mee te vergelijken. Maar goed, ik zit dus in die kleine vrachtwagen voor de eerste keer en van opbouwende kritiek hebben deze instructeurs nog nooit gehoord, dus tegen het einde van de les zitten ze met hun handen in het haar en zeggen, nee, je doet bijna alles fout. Okee, mooie start dan! De volgende rijles snap ik er al iets meer van, maar omdat niemand me het systeem van rijden heeft uitgelegd doe ik nog van alles fout. Wat ook mooi is is dat het Engels van de meeste Zulus niet heel makkelijk te verstaan is. Dus als ik een keer iets niet versta roept de instructeur wanhopig uit: “Hoe kan ik je iets leren als je niet eens luistert!”. Nou ja, ik verstond niet eens wat ie zei! Na 25 (ja,ja) lessen lijkt ik er wel enigzinds de smaak te pakken te hebben en heb ik genoeg vragen gesteld aan mijn instructeurs om te kunnen weten wat er verwacht wordt op mijn examen. Denk maar niet dat de instructeurs uit zichzelf je goed voorbereiden, dat is een luxe die ze hier niet kennen.

Ik ben dus in de luxe positie mijn rijbewijs te boeken. En geloof het of niet, ik heb er langer over gedaan dan Geert. De eerste dag was de traffic department open voor de eerste keer sinds 3 weken. Ik kom aan om 6:30 terwijl ze om 8:00 openen en ik ben nummer 113! Ik wachten in de rij. Wonder boven wonder leek de rij te werken en er was iemand die in de gaten hield dat iedereen in de rij bleef. 2 groepen mensen waren al naar binnen gegaan en nu was het mijn beurt. Wat gebeurt er? Iedereen bestormt het hek. Complete chaos breekt uit. De traffic department geeft randomly wat nummertjes en zend de rest (inclusief mijzelf) vrolijk naar huis, morgen is weer een dag: gelukkig heb ik alleen maar 8 uur verspild met wachten in de rij!

Met veel tegenzin ga ik proberen te boeken de volgende dag. Ik zorg dat ik er vroeg ben, 4:20. Ben ik nummer 70 in de rij! Niet te geloven. Ik zal de 2^e groep zijn die naar binnen wordt gelaten. Ten minste, als de rij in orde blijft en er niet weer mensen zijn die het hek bestormen. Ik slaap nog 2 uur in de auto en ga ik de rij staan. Rond 11:00 wordt ik eindelijk binnen gelaten en ik krijg een formulier. Gelukkig, ten minste niet voor niets in de rij gestaan! Na 9 uur wachten die dag heb ik eindelijk een datum geboekt!!

De dag van het examen. Ik ben supernerveus. Vooral voor de yardtest omdat je die heel makkelijk met iets stoms kunt failen. Maar gelukkig gaat alles goed en yes, ik heb de yardtest gehaald. Dan gaan we de weg op en eigenlijk lijkt alles goed te gaan en denk ik het gehaald te hebben. Dan begint de examinator zijn verhaal: blijkbaar heb ik een heleboel strafpunten voor 2 dingen die ik niet deed. Deze dingen werden door mijn instructeurs nooit opgemerkt en ik heb ze er nog nooit over gehoord maar goed......Met spanning wacht ik de berekening af en YES ik ben toch nog geslaagd! WAT een opluchting, ik hoef niet meer 2 dagen in de rij te gaan staan en door dezelfde zenuwen heen te gaan.

Victory!

Verder weten de meeste van jullie dat ik druk ben geweest met cursussen en mijn laatste cursus was een Marine guiding instructors cursus. Daarna heb ik veel uren achter de computer gezeten om te werken aan mijn lectures. En 17 mei was het eindelijk zover. Ik ging mijn eerste marine guiding cursus geven! Ik doe dat niet alleen, de andere instructeurs van Bhejane training centrum zijn er ook bij en Geert was ook ingehuurd om in Kosi Bay en St Lucia excursies te leiden.

In Kosi Bay deden we een excursie naar het raffia palm forest. We deden ook een excursie langs de mangroves naar de estuary mouth maar dat liep iets anders dan verwacht. Onze gids zei dat als je de tocht zou doen en je niet zou stoppen het ongeveer 45 minuten zou duren. Niet al te ver dachten wij. Je raad het al, wij doen de excursie komen we 3 uur later pas bij Kosi mouth aan. Daar aangekomen gingen mensen snorkelen omdat je daar veel mooie vissen kunt zien. Ik kwam net uit het water omdat ik het een beetje koud kreeg. Ik pakte mijn handoek en droogde me af. Toen keek in naar de lucht die heel snel steeds donkerder werd todat we ons ineens in een stortbui bevonden. Iedereen ging gauw schuilen, maar dat hielp niet echt. Toen begonnen we dus compleet doorweekt aan de terug weg. En we kwamen erachter dat de route als je hard doorloopt eigenlijk 1.5 uur kost! Vertrouw nooit op de tijdsinschatting van een Zuid Afrkaan (uit Kosi Bay)!

Omdat we een auto hadden die niet 100% roadworthy was en omdat we graag wat meer van de omgeving wilden zien namen we een zandweg die tussen Kosi Bay en Sodwana bay loopt. Deze weg loopt echt door de middle of nowhere, maar ik moet zeggen het was een hele mooie route. Ook zijn we op verschillende plaatsen onderweg even gestopt om van het uitzicht te genieten. Het was alleen wel vermoeiend: Geert, ik en Dylan hebben uiteindelijk 7 uur gereden (over de snelweg ben je er binnen 2 uur) , en dat was 4 wheel drive over zand. We waren echt doodop toen we aankwamen....

In Sodwana bay gingen de studenten hun PADI Open Water cursus doen. En ik kon gewoon ook duiken. Dus in totaal kon ik 6 duiken doen. Ik probeerde ook met de studenten mee te gaan maar omdat hun groep zo groot en de boot dus vol was lukte dat maar 1 keer. Verder dook ik ook met een andere student die al dive master was en met Dylan en Christa die hun Advanced cursus aan het doen waren. Verder deed ik vis identificatie met de studenten en deden we een aantal practica waaronder duinvegetatie, zand kust en wat daar voorkomt en de rotskust en alle dieren en algen die daar voorkomen. Maar het leukste was natuurlijk het duiken: wat een luxe om gratis te kunnen duiken en nog geld te verdienen diezelfde dag ook!

In St Lucia was Geert er weer bij en hadden we ook een leuk schema samengesteld. De eerste ochtend deden we een boottocht op de estuary. Die middag hadden we lectures van 2 krokedillenonderzoekers en daarna mochten de studenten helpen een grote nijlkrokedil te vangen (uit het krokedillencentrum) en op te meten en te wegen. Hij liet het niet makkelijk toe en op de momenten dat hij zich los probeerde te wurmen moesten er 4 studenten op hem gaan zitten om hem op zijn plaats te houden! Het was een flinke krokedil. Geert en ik hadden natuurlijk al eerder met krokedillen gewerkt, maar voor de meeste studenten was het de eerste keer en iedereen vond het superleuk. Na de nijlkrokedil vingen we ook nog een slender snouted krokedil, maar die was een stuk kleiner. Hij was wel superagressief tijdens het vangproces, maar toen we hem eenmaal hadden was ie best tam.

De volgende dag vertrokken we om 08:00 om naar het park te gaan (Eastern shores, iSimangaliso). We wisten wel dat de studenten de dag ervoor een feestje hadden gehad, maar het was een beetje uit de hand gelopen en de helft had een behoorlijke kater. We gingen op weg en konden helaas niet naar Cape Vidal omdat de wetland authorities het handig vond om een paar dagen voor het WK de weg te gaan renoveren! Niemand wist ervan en zo kwam het ook dat er een aantal mensen die in Cape Vidal campeerden ineens in Cape Vidal waren opgesloten en geen kant opkonden. Gelukkig hebben ze in Cape Vidal een geweldige winkel waar je voor noodrantsoen chocolade, chips en cola kan kopen...........

Hoe dan ook, geen Cape Vidal voor ons. Maar we hadden toch een heel goede dag. Het weer was mooi en de studenten hadden 2.5 uur bij Mission rocks om allerlei dieren en algen van de rock pools te bestuderen, wat de meeste erg leuk vonden. Daarna gingen we verder met de game drive.

’S Avonds had ik helaas nogal de griep te pakken en ik was ook ineens best wel moe van 3 weken aan een stuk werken. Gelukkig hadden we de dag erop vrij. We hielpen de studenten met alles op de autos laden en uitchecken en toen hadden we een weekend vrij.

Morgen ga ik weer verder met de lectures die plaatsvinden in Thanda game reserve. Ik ben nog 2 weken met de cursus bezig en voor de 2 maanden die erop volgen ben ik aangenomen als birdguide voor een groep studenten die moeten leren vogelonderzoek te doen. Dat betekent dat ik 2 maanden lang elke dag bushwalks ga doen (samen met een level 3 guide en een safety officer) en de studenten ga begeleiden met hun onderzoek.

Dus dat is goed nieuws voor onze financiele situatie! En Geert gaat ook komende 3 weken voor een vriend in Johannesburg werken. Daar is het een grote World Cup drukte en Geert gaat game drives doen in de Pilanesberg (dat is een uur rijden van Johannesburg) en daar verdient ie ook goed mee.

Dus het lijkt endelijk de goede kant op te gaan. Hoop dat met jullie ook alles goed is. Het kan zijn dat Geert en ik de komende weken wat lastig te bereiken zijn, maar dat komt dan omdat we druk aan het werk zijn. Hieronder staan een boel foto’s van het bovenstaande verhaal

Groetjes,

Freya

Tentoonstelling

Oké, ik had niks moeten zeggen de vorige keer. Klagen dat het zo warm was… Wat een onzin, it was lovely. Moet je ons nu eens zien, dikke truien aan, lange broek, en zelfs schoenen! Tis hier ineens steenkoud geworden. Oké, fair enough, het is de laatste dagen 19 graden, dat is prachtig voor jullie, maar wij bibberen daarvan… Gisteren bij vrienden op braai geweest, en ik nam voor de zekerheid een muts en sjaal mee. Gelukkig maakte hij een groot kampvuur zodat ik die niet nodig had.

Maar goed, ook nu moet ik niet klagen, daar wordt het weer toch niet beter van. Wat we even met jullie wilden delen is het volgende, een klein foto essay over onze tentoonstelling waar ik het de vorige keer over had, waarbij Freya en ik, en een vriendin van hier, een boel fotos op canvas hebben laten afdrukken en die hangen nu dus in een lokale art gallery. Veel plezier ermee.

Frame zagen

Opspanframe in elkaar zetten

Nog even nameten

Gelukt

Pas op Michelle, er staat een leeuw achter je!

Hangt ie recht of hangt ie scheef?

Zo hangt ie beter...

Zo, 't begint best mooi te worden!

Tadaa!

Nog even poseren...

Update voor de liefhebbers

Het was vrijdagavond, ik was net klaar met eten, Freya was douchen en ik had een kwartiertje over, dus ik dacht, laat ik mijn peettante eens mailen hoe het hier gaat. En toen werd 't zo'n lange mail dat ik dacht dat ik 'm eigenlijk net zo goed op de blog kon zetten voor jullie, als zijnde een update van hoe de zaken er hier voor staan. Dus hieronder een extract van een mail aan m'n tante.

Om te beginnen, de zomer is hier aan het eindigen maar het is de laatste dagen toch een partij heet en humid, tis bijna niet meer leuk. We hebben geen airco in ons huis, slechts ventilators, maar die draaien dan ook overuren. De hele dag geen T-shirt aan, alleen een zwembroek. Klinkt fijn, maar als je achter je computer zit te zweten ga je er toch anders over denken. Maar goed, ik mag eigenlijk niet klagen. In de namiddag koelt het een beetje af en dan ga ik vaak een kilometer of 6 rennen langs het strand en dan is het leven toch goed.

Met mijn fotografie gaat het erg goed. Ik heb sinds januari met een aantal fotocompetities meegedaan en ben met 2 ervan eerste geworden, en met de andere 2 werd ik 'runner up'. Heb een Philips Blu-Ray DVD speler en een iPod docking station en wekker in 1 gewonnen. Heb alleen geen tv en ook geen dvd's, laat staan blu ray dvd's, dus weet nog niet wat ik ermee ga doen. Heb ook geen iPod, dus ook deze prijs gaat waarschijnlijk de lokale marktplaats op. Maar toch leuk om te winnen. Bij de andere competitie won ik een jaarabonnement op een tijdschrift en een jaar lang gratis entree tot alle nationale parken in Zuid-Afrika en Swaziland. Ook leuk! Kreeg gisteren bericht dat ik ook door ben tot de semi-finales van een van de grootse competities van het Afrikaanse continent! Mocht ik daar ook winnen dan krijg ik een vliegticket voor 2 naar een wereldwijde bestemming naar keuze. Zou leuk zijn voor huwelijksreis! Dus duim voor me/ons.

Ook worden er momenteel 12 fotos op groot formaat (A2 tot A0) afgedrukt op canvas, voor in een lokale art gallery. Hopen dat dat ook lukt en dat ze wat verkopen. Heb er best wel vertrouwen in, dus dat zou een mooie extra bijverdienste zijn. Tot slot heb ik laatst ook nog een verhaal geschreven voor een fotografie website (http://www.photo-africa.com/2010/04/guest-post-eastern-shores-by-nick-van-de-wiel/) en daar waren ze er ook blij mee.

Het opstarten van mijn safaribedrijf is een frustrerend en zenuwslopend proces... 't Gaat wel lukken, daar niet van, maar zo langzaam en zo moeilijk. Ze willen het ene na het andere formulier hebben, en als ik ze dan opstuur is het nog niet goed want dan erkennen ze ineens een Nederlandse verklaring van goed gedrag niet meer, en moet ik Afrikaanse aanvragen. Dan kan ik uitleggen wat ik wil dat ik niet in hun systeem sta, maar dat maakt niet uit, ik moet er toch 1 aanvragen, en als ik dan na 5 weken de brief krijg waarin staat dat ik niet in hun systeem sta, dan moet ik die inleveren en dan gaan ze waarschijnlijk zeggen dat ik 't nog eens moet proberen ofzo. Ik heb t ondertussen wel een beetje gehad met dat soort gedoe...

Ik heb besloten dat ik dus ook niet langer ga wachten en gewoon ga beginnen met reclame maken en officieel tours doen enzo en als iemand dan gaan zeiken dan zet ik 'm voor mijn Nissan X-trail en rij ik over m heen... Nee das een grapje natuurlijk maar ik heb nou een map in de auto liggen met daarin alle papieren en aanvragen en diplomas en certificaten en weet ik wat nog meer, dus dan kan ik in elk geval laten zien dat ik 'bezig ben' met het registreren van één en ander.

Volgende week komt er dan ook een nieuwere versie van mn website online, en ook de Engelse gaat dan de lucht in. Een week later wordt een boekje over St. Lucia uitgebracht in een oplage van 60.000, en daar staat een mooie advertentie in. Dit boekje wordt bij alle luchthavens neergelegd, dus we hopen dat toeristen er eentje meepaken.

We zijn druk in de weer met de bruiloft. We hebben als datum de 17e oktober vastgesteld, maar wachten nu op 'toestemming' van het Wetland Park om het ook op die dag te mogen doen op het strand. This Is Africa en we wachten dus maar weer in spanning af wat ze ervan zeggen. Maar we voorzien eigenlijk geen problemen, dus je kan de 17e oktober alvast in de agenda zetten. Uitnodigingen volgen zodra we de papieren binnen hebben. Ikzelf ben ondertussen druk met het inlezen over bruiloften want we hebben wel gemerkt dat ik echt geen flauw benul heb wat zoiets allemaal inhoud. Wikipedia is mijn vriend en ik heb de hele bruilofts-portal uit mn hoofd geleerd. Jeetje, wat een happening zo'n bruiloft...

Ik heb in maart nog 2 weken les gegeven op de guiding academy waar Freya haar opleiding ook gedaan heeft. Erg leuk om les te geven, en ook erg leerzaam voor mezelf. Freya geeft in mei een hele maand les daar in Marine Guiding, en ook dan moet ik een aantal dagen gastcolleges geven. Freya is nu dus druk in de weer met het maken van allerhande colleges. Zo houden we onszelf wel bezig en verdienen we nog wat met lesgeven en fotografie terwijl de Afrikaanse overheid mijn safariwerk saboteert. Grrrrrrr. But I'll win, I will succeed!!!

Tot zover,

Veel groetjes Geert

Great News!

Summary:

Take the love of your life, a romantic getaway at a 5 star lodge in a big-5 game reserve, a private dinner under the stars including champagne, a diamond ring and a little bit of courage. Mix the lot and what do you get? Guess what Nick has been up to... Read the full story below (in Dutch) and/or have a look at the photo essay below...

Iemand al enig idee wat ik van plan was? Laat ik bij het begin beginnen...

De voorbereidingen:

1 bezoek aan een juwelier in Kaapstad. Zou een ring maken. Bleek absurd duur te zijn. Bestelde toen een ring die daar al in de etalage lag. Job done! Of niet.... Drie dagen later belde ie op, had z'n collega net die ring verkocht voordat ie m op maat voor Freya wilde maken...

1 hele dag juweliers in Richards Bay bezoeken --> Niks gevonden...

Dan maar naar Gateway (een gigantische shopping mall) in Durban, slechts 280 kilometer van me vandaan. 's Ochtends om 5:30 in St Lucia vertrokken, om 8:30 de eerste juwelier binnengegaan. Om 16:40 de 51ste(!!!) en laatste uitgegaan. In totaal 8 Gallactisch biljoen ringen gezien, vanwaar er 6 aan mijn wensen voldeden. In beraad. Om 17:50 de meest prachtige ring van allemaal gekocht. Perfect! Om 21:20 weer thuis in St Lucia. Mission completed...

Plannen maken:

Locatie van uitvoering? Moet romantische plek zijn, ergens in de natuur, waar speciale dingen geregeld kunnen worden, zoals een dinner onder de sterren of iets dergelijks. Idee: Bel een vriend op die bij een 5 sterren lodge op een big 5 game reserve werkt (www.amakhosi.com) en vraag hem of ie wat korting kan regelen. Tsja, ik blijf wel een Van de Wiel he... Uitslag: In plaats van 300 euro per persoon per nacht mocht ik voor 20 euro per persoon per nacht komen, met alles erop en eraan. Special deal... Good friend...

Datum van uitvoering: Valentijnsdag...

Om haar hand vragen: Tis wat ver, vanuit Zuid-Afrika naar NL vliegen om de toekomstige schoonouders om hun dochters hand te vragen... Skype weet raad. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Hoewel, hoe bel ik hen op zonder dat Freya het weet? Idee: Bel een vriendin van Freya hier in St Lucia op, en laat haar Freya komen ophalen voor wat girl talk bij de lokale koffieshop. Je weet hoe dat gaat met girl talk... Freya was ik dus voor een paar uur kwijt. Zodoende belde ik Vena, Freya's zus. Daar kreeg ik al één hand. Toen naar Heerlen, waar slechts Freya's moeder thuis was. Tien minuten later had ik n nog een hand, en liet ik schoonmoeder met tranen in de ogen achter op de bank. Toen Cher, de vader van Freya. Die was boodschappen doen, dus ik belde op z'n mobiel. Ik begin een luchtig praatje: 'Hoe gaat het ermee enzo?' Echter, volgens mij had ik Cher een hartverlamming bezorgd door hem op zn mobiel te bellen. Hij moet gedacht hebben dat als ik 'm op zn mobiel bel, er minstens iemand dood moest zijn... Dus al vrij snel kreeg ik de vraag: 'Heb je iets nodig? Kan ik je ergens mee helpen? Of wil je wat vragen?' Ja, ik wilde inderdaad wat vragen... En zo kreeg ik ook hier een zegen. Vervolgens Milka, Freya's andere zus. Die vond het prachtig! Toen een boel bloemen voor schoonmoeder, schoonzussen en schoonoma en een krat bier voor schoonvader geregeld. Zou dinsdag bezorgd worden, zelfs met carnaval... Mission completed.

Rotsmoes om Freya mee te krijgen zonder dat ze iets door heeft: Hmmmm, moet ik nog even over nadenken. Maar ik ben goed in rotsmoezen, dus dat wordt vast geen probleem...

Probleem!

Twee dagen voor Valentijnsdag belt de goede vriend me op: Er is een probleem. Er zijn last minute bookings binnengekomen en de lodge zit nu vol op Valentijnsdag... En als ze 600 euro kunnen verdienen aan gasten, of 40 aan ons, raad eens wie de lodge manager liever heeft...

Oplossing: Kom een dag later... Easy job. Boeien dat het dan geen Valentijnsdag is...

De uitvoering

Maandag 15 februari 2010, ik heb Freya wijsgemaakt dat we een vergadering in Johannesburg hebben van de nationale field guiding association, welke ons hoopt te interviewen om ons te kwalificeren als instructeur voor andere field guides. (Klinkt als een rotsmoes, was het eigenlijk niet helemaal, maar goed, dat is weer een ander verhaal).

Freya pakt braaf een pakketje in voor een nachtje weg. En daar gaan we. Anderhalf uur later krijgt ze door dat we niet helemaal de goede weg afleggen en zeg ik dat ik een romantisch weekendje weg heb geboekt, omdat we elkaar zo weinig gezien hebben de afgelopen maanden met al haar cursussen. Oh wat een leuke verrassing! Happy days.

We komen aan bij Amakhosi en checken in. We hebben een prachtige river suite. Ziet er allemaal pickobello uit. Goed geregeld hier. We krijgen een 'high tea' geserveerd waarna we op game drive gaan. Een prachtige namiddag, met geweldige sightings up close van allerhande dieren. We vonden een groep van 9 leeuwen die een kudde buffels aan het besluipen waren, maar welke de rollen rap omdraaiden toen ze de eerste leeuw zagen, en toen besloten de leeuwen aan te vallen! Wat een machtig gezicht: Een kudde 900 kilo zware buffels die met zn allen achter vluchtende leeuwen aanrenden...

Teruggekomen bij de lodge lopen we naar onze suite. Uiteraard had ik een privé diner geregeld op onze verande, onder de sterren hemel. Beter zelfs, toen we aankwamen bij onze suite had het personeel (op mijn verzoek) het grote 2 persoons bad al laten vollopen en stond er een fles champagne en 2 glazen op de rand van het bad klaar. So far so good. Drie kwartier later zaten we aan onze tafel, en kwam de Food & Beverage manager ons persoonlijk als 5-sterren gasten bedienen. Tussen elke gang door gaf ie aan wanneer ie weer terug zou komen met de volgende gang, zogenaamd om 'professioneel' te lijken, maar in werkelijkheid om mij te laten weten hoeveel tijd ik had voor m'n aanzoek... Zou toch vervelend zijn als ie met 2 borden soep struikelt over een op zn knieeen zittende Geert...

Nou denk je, dit kan niet meer fout gaan. De setting is er, de ring had ik in mn zak, de wil was er... Maar de moed... Aiaiai, wat was ik zenuwachtig. Zo erg zelfs dat ik op gegeven moment opstond om het te doen, en toen maar besloot om wat aan mn camera te gaan prutsen, waarna ik weer ging zitten. De hele maaltijd zo rustig als wat, laat ik niks merken, maar zodra ik opstond schoot mn hart mn keel in en begon overuren te draaien a 200 bpm... Lastig, die zenuwen...

Tegen de tijd dat het dessert geserveerd werd moest ik er toch voor gaan... Tweede poging. Daar ging ik. Ik sta op, loop naar de andere kant van de tafel, en besef dat mn hele speech compleet uit mn hoofd verdwenen is.... 'Uhhhh Freya...' En toen brabbelde ik maar wat er in me opkwam: ' Je weet dat ik heel veel van je hou, al heel lang, en dat wil ik de rest van mn leven doen, and in fact, I wanna dedicate my life to loving you, so here we go... (terwijl ik op mn knieen ging) Wil je alsjeblieft met me trouwen...

Haar antwoord was ja, mocht je het je afvragen... Dat vierden we, we genoten nog van de avond en romantiek, gingen om 1 uur slapen, en om 4:30 werden we gewekt voor onze ochtend game drive... Dzju toch... Het was de moeite waard, dat gelukkig wel. Geweldige sightings weer van o.a. buffels en olifanten. De olifanten kwamen zo dicht bij dat er één zelfs haar kop op de moterkap legde... Na afloop van de game drive nog een luxueus ontbijt, en om 11 uur checkten we weer uit. Het avontuur zat erop. Toen konden we iedereen gaan bellen en smsen...

Wanneer is de bruiloft, en waar? Grote vraag, we zijn er nog niet helemaal over uit, maar zoals het er nu uitziet denken we aan eind oktober 2010, op het strand in Zuid-Afrika...

Groetjes Geert

Photo Essay

Afternoon game drive elephants

Afternoon game drive Rhino

Afternoon game drive Lion

The suites at Amakhosi

Our suite

Our suite interior

Our bed room

Our living room

The bath room in the back

The view from our suite

Private dinner under the stars on the deck of our suite. Freya has no idea yet..

The menu for the evening

Oh shit, what is happening?

Its all good...

The engagement ring: diamond set in white gold

And from the top

Next morning game drive (at bloody 4:30!)

Happy couple

Buffalo

Wildebeest calf

The elephants came very close today

A little too close for comfort

And we lived happily ever after...

Leef met me mee deel 5

Samenvatting: Geert is vandaag op geweest voor zn Zuid-Afrikaanse rijbewijs...

Vandaag was het zover, de grote dag, de dag waar ik meer dan een half jaar op gewacht had. De dag waarvoor ik 8 uur lang in de rij heb gestaan om 'm te boeken, en de dag waarvoor ik me 25 rijlessen lang heb lopen ergeren aan het feit dat een Afrikaan me probeert te leren rijden als een Afrikaan... Het was de dag van mijn rij-examen...

Maar laten we het eerst even over gisteren hebben. Na mijn laatste rijles gisteren (waarbij mn instructeur het nodig vond om toch nog even een laatste ingreep te doen, gewoon voor de leuk, omdat er 300 meter verderop een auto aankwam en door welke ik als ik 0.02 km per uur zou rijden geraakt zou worden.) besloot ik even te gaan kijken bij het CBR om te zien hoe de nieuwe yard/parkeerplaats eruit zag. Gewoon, om me goed voor te bereiden. Daar aangekomen ging ik een paar yard-tests bekijken. Er waren 3 lui die op moesten en zoals jullie ondertussen weten moet je eerst de yard test completeren voordat je op 'road-test' mag. En in beide testen is het gewoon zorgen dat je niet teveel strafpunten krijgt, want uiteindelijk is het een optelsom of je geslaagd bent. De drie lui werden voordat ze begonnen door hun rij-instructeur meegenomen op wandeltocht door de yard. Precies de route die ze af moesten leggen, waar ze 'recht achteruit rijden' moesten doen, de 'bocht naar links' en het achteruit inparkeren tussen paaltjes. Ik liep mee, en tot in detail werd precies gezegd, bij deze lijn moet je je knipperlicht aandoen, bij deze stip moet je in de spiegels kijken etc. etc. Een kind kan de was doen. Ook werd precies verteld waar elke opgave startte en eindigde, en uiteraard is het dan zaak dat je ook precies op of voorbij die lijn eindigt. Toch?

Okay, in de volgende 5 minuten zag ik drie mensen zakken!!! Om belachelijke redenen! De eerste 2 moesten een bocht naar links maken. Wat kan daar nu fout aan gaan? Beiden stopten VOOR de lijn, en niet ERNA. Immediate fail... Reason: imcomplete execution of exercise... Horror! Hell! Niet dat die verkeersagent dan even zegt, hey, je hebt t verkeerd begrepen, je moet eroverheen! Rij nog een metertje verder en dan kunnen we naar de volgende oefening. Nee hoor, bam, klats, gezakt. In één woord: belachelijk! Als je het mij vraagt tenminste. Wat heeft dit nou met iemand veilig leren rijden te maken? Anyways, de derde persoon was gewoon een dumb-ass, want die reed mooi over de lijn heen, maar stopte toen niet. Reed vrolijk op een rood met wit geverfde stoep af en stopte daarvoor. Immediate Fail. Reason: Kon niet verder rijden voor de volgende oefening zonder achteruit te hoeven rijden, en dat laatste mocht niet...

Hoe dan ook, de toon was gezet: Ik moest morgen dus examen gaan doen onder deze idiote omstandigheden. Arme ik. Het ligt in Gods handen, laat ik in vredesnaam niet iets simpels vergeten wat voor de verkeersagenten reden is om me onmiddelijk te laten zaken. Het lijkt wel of ze het het erom doen...

Vandaag was dus de grote dag. Mooie kleertjes aan, puppy ogen opgezet, volkomen onschuldige vriendelijke glimlach op mn gezicht, en maar hopen op het beste. Sergeant Claudia Chetty was mijn examinator. Ze legde braaf de hele procedure uit en daar gingen we. De test begon en haar stopwatch ging aan. En zo begon ik: "There is no leak under this vehicle and no goat lying underneath the vehicle!" Om te vervolgen met: "This door opens and closes" Jaja, ik kan het ondertussen dromen... Om een lang verhaal kort te houden, ik reed als een engeltje over die yard. Deed het (in mijn ogen althans) helemaal perfect. Na alle maneuvres gedaan te hebben stapte Sergeant Chetty ook in en wist minzaam mee te delen dat ik de yard test met voldoende resultaat had afgelegd, en dat ik nu de road test moest doen. En daar gingen we. Ik braaf, muistil, zonder zonnebril haar instructies opvolgen: "By the next intersection, turn right. By the next junction, give hand signal to turn left. Change lanes." Wederom reed ik als een engel. Wat zeg ik, als een Aartsengel! Netjes, exact zoals mijn geweldige instructeurs me geleerd hadden. Toch, sergeant Chetty zat wel wat op te schrijven op haar formulier, en dat kon maar één ding betekenen: Ze was strafpunten aan het geven. Waarom, dat mag Joost weten...

Teruggekomen bij het CBR krijg ik de instructie om uit te stappen en haar naar het kantoor te volgen. Daarbinnen begint ze te krabbelen op de formulieren. Vervolgens geeft ze me het examenformulier waar nog niet staat aangevinkt of ik geslaagd of gezakt ben. Ik moet het eerst ondertekenen dat ik hoe dan ook akkoord ga met de uitslag. Dat doe ik braaf, ik heb er nog steeds vertrouwen in. Vervolgens begint ze: "Weet je dat je niet tegelijkertijd de koppeling mag intrappen en mag remmen?" 'Eh nee, dat wist ik niet, als er een bocht aankomt dan doe ik beide, voor de veiligheid...' wist ik uit te brengen. "Well, it is not allowed so you lost a few points there, SO UNFORTUNATELY YOU DIDN'T MAKE IT!!! Ik zweer je dat ze dat zei! Doodse stilte, ik kon m'n oren niet geloven. Dan zeg ik, 'Are you sure?', terwijl ik mijn opties overweeg: Ga ik nu een briefje van 200 rand op die tafel leggen of zal ik gewoon gelijk haar kop van haar lijf trekken??? Ze begint hartelijk te lachen en roept door de deur naar buiten: "Hey, heb je deze wel eens gehoord: Geef ik iemand de uitslag en vraagt ie: Are you sure!" Hahaha, galmt het door het hele gebouw. Wat een goede grap! En ik zit daar, te verbouwereerd om iets te doen. Dan kijkt ze weer naar mij, en zegt met een glimlach: "No I am just joking, you are an excellent driver. You passed!" Bleek dat ik 0 strafpunten had gekregen op de yard test, terwijl ik er 20 mocht hebben, en 9 tijdens de road test, terwijl ik daar 125 strafpunten mocht hebben! Ik was uniek volgens haar en ze liet vol trots mijn formulier aan alle andere agenten zien! Volgens hen was ik een wonder...

Toen moest ik nog 50 minuten in de rij staan voor mijn tijdelijke rijbewijs, en de echte krijg ik over 6 weken. En mijn mede examengenoten: De ene zakte want hij dacht serieus dat hij niet persé hoefde te stoppen bij een Stopbord en -lijn... en de andere had teveel strafpunten...

Het is voorbij! Klaar is Kees! Afgelopen met die nonsens. En Freya, die moet ook zo'n rijbewijs gaan halen, maar die gaat dus mooi haar Nederlandse rijbewijs inruilen, en dan in Nederland wel weer een nieuwe halen. Veel gemakkelijker...

Groetjes Geert