Hoi allemaal,
Jullie verwachten natuurlijk allemaal eigenlijk een stukje over hoe alles in St Lucia gaat. Daar schrijf ik ook over, maar ik heb ook heel ander nieuws: ik ben momenteel in Nederland voor een maandje (waarvan een week alweer om is). Dat komt omdat Vena’s en mijn pony heel ziek is en veel verzorging nodig heeft. Vena doet haar best, maar voor haar is het allemaal ook heel zwaar om met haar chronische vermoeidheid Dauw te verzorgen. Daarom ben ik naar Nederland gekomen om iig een beetje te kunnen helpen en om Dauw nog te kunnen zien, want we weten niet hoe lang ze nog leeft.
Deze eerste week heb ik nog niet veel gedaan behalve dauw verzorgd, aangezien ik meteen in Nederland een lekkere griep te pakken had.
Hoe dan ook, deze timing kwam wel relatief goed uit, want Geert en ik hebben net 2 onderzoeksproposals afgeleverd bij de wetlandauthorities. Nu moeten we een aantal weken afwachten of we toestemming krijgen om ze uit te gaan voeren. Een van de 2 proposals gaat over het introduceren van cheetahs in het wetlandpark. Het is dan het doel om ze met behulp van zenders goed in de gaten te houden zodat ze niet kunnen ontsnappen en om in te kunnen grijpen mocht het niet goed gaan. Bovendien zullen we gedragsonderzoek doen en kijken hoe ze zich aanpassen aan hun nieuwe omgeving.
Het andere onderzoeksvoorstel gaat over onderzoek naar home range en feeding ecology van luipaarden in het iSimangaliso wetland park. Daarvoor moeten we ook camera traps neerzetten en een aantal luipaarden worden van een zender voorzien.
Verder worden we ook goed bezig gehouden door de al bestaande African Impact projecten. Een van de project managers van die projecten, Michelle, is al sinds dat we aangekomen zijn ziek. Ze heeft iets ondefineerbaars wat op bronchitis en longontsteking lijkt gehad en nu is het nog steeds niet helemaal beter. Vandaar dat Geert en ik ook deels taken van haar hebben overgenomen.
Ook zijn Andrew en Michelle 3 weken op vakantie geweest naar Engeland. En ondanks dat Greg (operational manager van African Impact, woont in Zambia), was bijgesprongen was het alsnog een gekkenhuis. Je maakt wat mee met die vrijwilligers. Zo ook deze keer. Er was een nieuwe vrijwilligster in huis en al na 3 dagen moesten we met haar naar het ziekenhuis. Dat wil zeggen Sam, de vrijwilligerscoordinator, was de hele tijd bezig tussen St Lucia en het ziekenhuis in Richards Bay heen en weer te gaan. Het duurde ook nog wel even voor ze erachter kwamen wat er aan de hand was. Na ongeveer 4 dagen mocht ze weer uit het ziekenhuis. Maar toen begonnen de problemen pas. Een kamergenootje had al gezegd dat ze aan aardig wat medicijnen was, onder andere om psychoses te onderdrukken. Tegelijkertijd nam ze ook antimalaria pillen, niet een geweldige combinatie. Hoe dan ook, de eerste avond nadat ze uit het ziekenhuis was had ze tegen 2 andere vrijwilligers verteld dat haar nicht zelfmoord had gepleegd, en ze was er zelf nogal overstuur over. Die andere vrijwilligers probeerden haar te troosten, maar waren er zelf ook beetje overstuur door omdat ze zelf allebei iets hadden meegemaakt met een kennis of familielid dat zelfmoord had gepleegd. Toen we haar vader belden over de situatie bleek dat het helemaal niet waar was. Ze had het dus zelf verzonnen en was ook zelf erin gaan geloven. Toen voelden die andere vrijwilligers zich natuurlijk belazerd. Bovendien zei ze ook tegen haar kamergenote dat ze vaak over zelfmoord dacht. En die was natuurlijk bang om op een ochtend wakker te worden en er zou zoiets gebeurt zijn.Toen hebben we besloten dat ze geestelijk te onstabiel was om nog langer op het project te blijven (we hebben nu eenmaal niet de tijd om een iemand continue begeleiding te geven) en hebben we haar naar huis moeten sturen. Sam is toen zelfs nog mee gegaan om haar met het vliegtuig van Richards Bay naar London te brengen.
Wat wel erg leuk was, was een uitstapje naar Mozambique. Geert en ik moesten nadat ons visum na 3 maanden verlopen was even het land uit om toch nog een beetje verlenging te krijgen. Toen zijn we dus samen met andere vrijwilligers en Richard die de trip organiseerde naar Mozambique gegaan. Dat wil zeggen naar een plaatsje 11 km over de grens, Ponta d’Ouro. Vorig jaar hield daar ook door autoproblemen onze verkenning van Mozambique op. In Ponta d’Ouro kun je ook met dolfijnen zwemmen. Maar het hangt er wel van af of de dolfijnen er zin in hebben of niet. Wij gingen op 2 tochtjes en de eerste keer hadden ze er geen zin in en dat was prima. Maar de 2e dag waren ze ook aan het socialiseren met elkaar en dan zijn ze meestal ook zowieso speelser naar mensen of boten toe. Toen hebben we iets van 25 min in het water gelegen terwijl de dolfijnen afwisselend langs en om ons heen zwommen, dat was heel gaaf. Op een gegeven moment gaven ze aan dat het wel weer genoeg was en gingen we weer aan boord.
Gelukkig hebben we op het moment ook alleen maar leuke vrijwilligers. Geert en Andrew hebben het nu alleen wel best druk aangezien ik er een maandje tussenuit ben. Geert is vooral veel bezig met bijspringen voor het fotografie project en doet dus veel game drives en helpt bij de andere activiteiten.
Dat was het voor nu. Hieronder nog wat foto’s die een vrijwilligster van mij op het day care centre had gemaakt.
Groetjes,
Freya
