Lange Update

Tja, het is alweer een tijdje geleden dat jullie een verhaal van mij hebben gehoord. Dus ik dacht, laat ik jullie maar eens vertellen wat ik in de tussentijd heb uitgespookt.

Het verhaal begint met weer wat typische frustraties uit ons geliefde Zuid Afrka en eindigd met het positive vooruitzicht dat Geert en ik nu eindelijk best veel werk hebben en geld aan het verdienen zijn met leuke baantjes!

Maar we beginnen met frustraties. Want ook al had ik nog zo gehoopt mijn Nederlandse rijbewijs in te kunnen ruilen voor een Zuid Afrikaanse, ik moest ook hetzelfde ondergaan als Geert: mijn ZA rijbewijs halen in Mtubatuba. Je kunt je nauwelijks een grotere nachtmerrie voorstellen, vooral als de gruwelverhalen van Geert nog vers in je geheugen staan. En daarbovenop kostte me het 5 keer examen doen in NL omdat ik telkens mijn examen verknalde omdat ik zo vreselijk zenuwachtig was......

Je kunt je voorstellen dat ik er niet echt naar uit zag WEER een rijexamen te moeten doen.

Maar goed, ik wil als gids kunnen werken, en zonder PDP kom je nergens, dus ik moest wel. Mijn theoriebewijs halen was makkelijk (behalve dan dat er geen standaard theorie boek is en je maar uit een aantal boeken samen de theorie zelf moet samenstellen...). Geert had jullie al een aantal klassieke vragen en antwoorden uit de doeken gedaan.

Toen werd het tijd voor lessen. De eerste lessen waren hectisch. Je denkt dat je in NL veel om je heen moet kijken tijdens je examen, nee hoor dat is niks vergeleken bij de K53 rijmethode waarbij je iedere keer dat je van stilstand wegrijd je aan beide zijden je spiegels checkt en ook beide blindspots. Bij de rijschool noemen ze het tenniskijken en daar is het dan ook mee te vergelijken. Maar goed, ik zit dus in die kleine vrachtwagen voor de eerste keer en van opbouwende kritiek hebben deze instructeurs nog nooit gehoord, dus tegen het einde van de les zitten ze met hun handen in het haar en zeggen, nee, je doet bijna alles fout. Okee, mooie start dan! De volgende rijles snap ik er al iets meer van, maar omdat niemand me het systeem van rijden heeft uitgelegd doe ik nog van alles fout. Wat ook mooi is is dat het Engels van de meeste Zulus niet heel makkelijk te verstaan is. Dus als ik een keer iets niet versta roept de instructeur wanhopig uit: “Hoe kan ik je iets leren als je niet eens luistert!”. Nou ja, ik verstond niet eens wat ie zei! Na 25 (ja,ja) lessen lijkt ik er wel enigzinds de smaak te pakken te hebben en heb ik genoeg vragen gesteld aan mijn instructeurs om te kunnen weten wat er verwacht wordt op mijn examen. Denk maar niet dat de instructeurs uit zichzelf je goed voorbereiden, dat is een luxe die ze hier niet kennen.

Ik ben dus in de luxe positie mijn rijbewijs te boeken. En geloof het of niet, ik heb er langer over gedaan dan Geert. De eerste dag was de traffic department open voor de eerste keer sinds 3 weken. Ik kom aan om 6:30 terwijl ze om 8:00 openen en ik ben nummer 113! Ik wachten in de rij. Wonder boven wonder leek de rij te werken en er was iemand die in de gaten hield dat iedereen in de rij bleef. 2 groepen mensen waren al naar binnen gegaan en nu was het mijn beurt. Wat gebeurt er? Iedereen bestormt het hek. Complete chaos breekt uit. De traffic department geeft randomly wat nummertjes en zend de rest (inclusief mijzelf) vrolijk naar huis, morgen is weer een dag: gelukkig heb ik alleen maar 8 uur verspild met wachten in de rij!

Met veel tegenzin ga ik proberen te boeken de volgende dag. Ik zorg dat ik er vroeg ben, 4:20. Ben ik nummer 70 in de rij! Niet te geloven. Ik zal de 2^e groep zijn die naar binnen wordt gelaten. Ten minste, als de rij in orde blijft en er niet weer mensen zijn die het hek bestormen. Ik slaap nog 2 uur in de auto en ga ik de rij staan. Rond 11:00 wordt ik eindelijk binnen gelaten en ik krijg een formulier. Gelukkig, ten minste niet voor niets in de rij gestaan! Na 9 uur wachten die dag heb ik eindelijk een datum geboekt!!

De dag van het examen. Ik ben supernerveus. Vooral voor de yardtest omdat je die heel makkelijk met iets stoms kunt failen. Maar gelukkig gaat alles goed en yes, ik heb de yardtest gehaald. Dan gaan we de weg op en eigenlijk lijkt alles goed te gaan en denk ik het gehaald te hebben. Dan begint de examinator zijn verhaal: blijkbaar heb ik een heleboel strafpunten voor 2 dingen die ik niet deed. Deze dingen werden door mijn instructeurs nooit opgemerkt en ik heb ze er nog nooit over gehoord maar goed......Met spanning wacht ik de berekening af en YES ik ben toch nog geslaagd! WAT een opluchting, ik hoef niet meer 2 dagen in de rij te gaan staan en door dezelfde zenuwen heen te gaan.

Victory!

Verder weten de meeste van jullie dat ik druk ben geweest met cursussen en mijn laatste cursus was een Marine guiding instructors cursus. Daarna heb ik veel uren achter de computer gezeten om te werken aan mijn lectures. En 17 mei was het eindelijk zover. Ik ging mijn eerste marine guiding cursus geven! Ik doe dat niet alleen, de andere instructeurs van Bhejane training centrum zijn er ook bij en Geert was ook ingehuurd om in Kosi Bay en St Lucia excursies te leiden.

In Kosi Bay deden we een excursie naar het raffia palm forest. We deden ook een excursie langs de mangroves naar de estuary mouth maar dat liep iets anders dan verwacht. Onze gids zei dat als je de tocht zou doen en je niet zou stoppen het ongeveer 45 minuten zou duren. Niet al te ver dachten wij. Je raad het al, wij doen de excursie komen we 3 uur later pas bij Kosi mouth aan. Daar aangekomen gingen mensen snorkelen omdat je daar veel mooie vissen kunt zien. Ik kwam net uit het water omdat ik het een beetje koud kreeg. Ik pakte mijn handoek en droogde me af. Toen keek in naar de lucht die heel snel steeds donkerder werd todat we ons ineens in een stortbui bevonden. Iedereen ging gauw schuilen, maar dat hielp niet echt. Toen begonnen we dus compleet doorweekt aan de terug weg. En we kwamen erachter dat de route als je hard doorloopt eigenlijk 1.5 uur kost! Vertrouw nooit op de tijdsinschatting van een Zuid Afrkaan (uit Kosi Bay)!

Omdat we een auto hadden die niet 100% roadworthy was en omdat we graag wat meer van de omgeving wilden zien namen we een zandweg die tussen Kosi Bay en Sodwana bay loopt. Deze weg loopt echt door de middle of nowhere, maar ik moet zeggen het was een hele mooie route. Ook zijn we op verschillende plaatsen onderweg even gestopt om van het uitzicht te genieten. Het was alleen wel vermoeiend: Geert, ik en Dylan hebben uiteindelijk 7 uur gereden (over de snelweg ben je er binnen 2 uur) , en dat was 4 wheel drive over zand. We waren echt doodop toen we aankwamen....

In Sodwana bay gingen de studenten hun PADI Open Water cursus doen. En ik kon gewoon ook duiken. Dus in totaal kon ik 6 duiken doen. Ik probeerde ook met de studenten mee te gaan maar omdat hun groep zo groot en de boot dus vol was lukte dat maar 1 keer. Verder dook ik ook met een andere student die al dive master was en met Dylan en Christa die hun Advanced cursus aan het doen waren. Verder deed ik vis identificatie met de studenten en deden we een aantal practica waaronder duinvegetatie, zand kust en wat daar voorkomt en de rotskust en alle dieren en algen die daar voorkomen. Maar het leukste was natuurlijk het duiken: wat een luxe om gratis te kunnen duiken en nog geld te verdienen diezelfde dag ook!

In St Lucia was Geert er weer bij en hadden we ook een leuk schema samengesteld. De eerste ochtend deden we een boottocht op de estuary. Die middag hadden we lectures van 2 krokedillenonderzoekers en daarna mochten de studenten helpen een grote nijlkrokedil te vangen (uit het krokedillencentrum) en op te meten en te wegen. Hij liet het niet makkelijk toe en op de momenten dat hij zich los probeerde te wurmen moesten er 4 studenten op hem gaan zitten om hem op zijn plaats te houden! Het was een flinke krokedil. Geert en ik hadden natuurlijk al eerder met krokedillen gewerkt, maar voor de meeste studenten was het de eerste keer en iedereen vond het superleuk. Na de nijlkrokedil vingen we ook nog een slender snouted krokedil, maar die was een stuk kleiner. Hij was wel superagressief tijdens het vangproces, maar toen we hem eenmaal hadden was ie best tam.

De volgende dag vertrokken we om 08:00 om naar het park te gaan (Eastern shores, iSimangaliso). We wisten wel dat de studenten de dag ervoor een feestje hadden gehad, maar het was een beetje uit de hand gelopen en de helft had een behoorlijke kater. We gingen op weg en konden helaas niet naar Cape Vidal omdat de wetland authorities het handig vond om een paar dagen voor het WK de weg te gaan renoveren! Niemand wist ervan en zo kwam het ook dat er een aantal mensen die in Cape Vidal campeerden ineens in Cape Vidal waren opgesloten en geen kant opkonden. Gelukkig hebben ze in Cape Vidal een geweldige winkel waar je voor noodrantsoen chocolade, chips en cola kan kopen...........

Hoe dan ook, geen Cape Vidal voor ons. Maar we hadden toch een heel goede dag. Het weer was mooi en de studenten hadden 2.5 uur bij Mission rocks om allerlei dieren en algen van de rock pools te bestuderen, wat de meeste erg leuk vonden. Daarna gingen we verder met de game drive.

’S Avonds had ik helaas nogal de griep te pakken en ik was ook ineens best wel moe van 3 weken aan een stuk werken. Gelukkig hadden we de dag erop vrij. We hielpen de studenten met alles op de autos laden en uitchecken en toen hadden we een weekend vrij.

Morgen ga ik weer verder met de lectures die plaatsvinden in Thanda game reserve. Ik ben nog 2 weken met de cursus bezig en voor de 2 maanden die erop volgen ben ik aangenomen als birdguide voor een groep studenten die moeten leren vogelonderzoek te doen. Dat betekent dat ik 2 maanden lang elke dag bushwalks ga doen (samen met een level 3 guide en een safety officer) en de studenten ga begeleiden met hun onderzoek.

Dus dat is goed nieuws voor onze financiele situatie! En Geert gaat ook komende 3 weken voor een vriend in Johannesburg werken. Daar is het een grote World Cup drukte en Geert gaat game drives doen in de Pilanesberg (dat is een uur rijden van Johannesburg) en daar verdient ie ook goed mee.

Dus het lijkt endelijk de goede kant op te gaan. Hoop dat met jullie ook alles goed is. Het kan zijn dat Geert en ik de komende weken wat lastig te bereiken zijn, maar dat komt dan omdat we druk aan het werk zijn. Hieronder staan een boel foto’s van het bovenstaande verhaal

Groetjes,

Freya