De wereld op z'n kop

Alle Goden (sorry Jouke), wat hebben wij een boel meegemaakt de afgelopen maanden. Teveel om op te noemen, maar we gaan het toch proberen. Om even terug te komen op het vorige verhaal met ‘the bad news’: We zouden spoedig mailen met ‘the good news’. De reden dat we dat niet gedaan hebben is omdat het verwachte goede nieuws niet zo goed was als we hadden gehoopt.

   Toentertijd hadden we namelijk grootse plannen om voor onszelf te beginnen in Mozambique, aangezien twee vrienden van ons hier in St. Lucia daar ook mee bezig waren, er alle ins en outs van wisten, en we onszelf in ‘hun’ nieuw op te zetten vrijwilligers project in Mozambique zouden inkopen. Een prachtig plan, mooi uitgewerkt, maar niet tot in de details… Want toen Freya hen eind januari voor 3 dagen ging opzoeken in Mozambique, bleek dat ze zelf ook een aantal zaken behoorlijk onderschat hadden. Onder andere het verkrijgen van een visum, het verkrijgen van een vergunning om voor jezelf te beginnen etc. Bovendien was hun hoofdinvesteerder niet bepaald geïnteresseerd in een ‘extra’ investeerder, welke wij zouden zijn. Zodoende strandde ons mooie plan voorlopig.

   Niet getreurd, we zouden het natuurlijk ook gewoon zelf kunnen doen, met hulp van die vrienden, maar dan dus niet samen 1 onderneming starten, maar 2, 1 voor hen, en 1 voor ons. Leuk plan, en zelfs nu denken we daar nog serieus over na. We zouden dolgraag een kleinschalig onderzoeksstation aan de kust van Mozambique op willen zetten, en daar studenten en vrijwilligers mee aantrekken. Geloof me, we hebben grootse plannen. Maar we zullen er eerst nog eens goed naar moeten kijken, en dan ook nog een externe investeerder moeten vinden. Laten we het dus optimistisch ‘nabije toekomst muziek’ noemen.

   Maar goed, ondertussen waren we wel ‘unhappy’ hier met ons werk wat niet gewaardeerd werd, de managers die vervelend control-freak-achtig waren, het nauwelijks hebben van vrije tijd/dagen en ons niet bestaande salaris. Dus hoe dan ook moest er iets gaan gebeuren. En zodoende bleven we met het plan rondlopen om ontslag te nemen en iets anders te gaan doen. Uiterlijk eind februari was ons plan.

   En toen kwam het wonder: We kregen een week vakantie! Maar niet nadat de managers zelf eerst een week vakantie hadden genomen en wij weer voor hen in moesten vallen. Dat verliep allemaal prima, en ze waren zelfs heel positief en complimenterend over ons na hun terugkomst. Een week later waren wij dus aan de beurt. Onze vakantie was heerlijk! Eindelijk, na 7 maanden werken een keer weekje voor onszelf. We zijn naar Swaziland en Kruger geweest, en hebben genoten van onze vrijheid. Deze week was voor ons ook een bevestiging dat we niet langer zo wilden werken (met zo weinig vrije tijd). Zodoende namen we op de dag na onze terugkomst officieel ontslag, en zeiden dat we twee weken later, op 28 februari, zouden stoppen.

   Maar ja, we hadden eigenlijk nog niks anders gevonden! Voor velen is het dan misschien ook een wat rare volgorde geweest, om eerst te stoppen en dan pas iets anders te gaan vinden. Maar genoeg is genoeg, en we waren vol vertrouwen dat alles wel op z’n pootjes terecht zou komen. Bovendien, zolang we hier non stop werkten hadden we ook geen tijd om iets anders te vinden. Het zou allemaal echt wel goed komen.

   Zodoende werden er voorzichtige plannen gemaakt en de mogelijkheden op een rijtje gezet. Vrienden van ons in St. Lucia boden ons aan om per 1 maart bij hen te komen logeren en we zouden ook al onze spullen voor onbepaalde tijd bij hen in de garage mogen stallen, dus de twee grootste zorgen waren verdwenen. Wat zouden we gaan doen dan? We wilden een tijdlang naar Mozambique gaan om daar bij die andere vrienden te gaan wonen en zaken te onderzoeken. Om een beetje brood op de plank te krijgen zou ik mogelijk wat freelance guiding gaan doen, of freelance fotografie om lodges en guesthouses van marketing foto’s te voorzien.

   Je hoort het, plannen zat. Maar toen draaide de wereld op z’n kop... Want afgelopen weekend zouden we dus stoppen met werken en verhuizen naar die vrienden van ons. Maar momenteel werken we nog steeds voor African Impact en wonen nog steeds in onze cottage. Wat is er gebeurd?

   Vorige week, toen ons vertrek begin te naderen, begonnen Freya en ik ons zorgen te maken over het voortbestaan van de huidige vrijwilligersprojecten hier als we zouden vertrekken. Het hoofdkantoor van African Impact was namelijk niet bepaald behulpzaam en stelde simpelweg dat Andrew en Michelle, de managers, het maar alleen moesten doen de komende tijd. En dat terwijl er 3 projecten runnen en er dus eigenlijk 4 managers en een coördinator hoort te zijn. Bovendien, afgelopen weekend, toen wij dus eigenlijk zouden vertrekken, zouden er 16 nieuwe vrijwilligers komen, en 5 zouden er vertrekken. Op vrijdag deserteerde onze kok, en kwam simpelweg niet meer opdagen voor haar werk. Twee van de drie project auto’s gingen stuk dat weekend (terwijl er dus 7 keer naar het vliegveld gereden moest worden). Michelle werd ziek. De vrijdagavond/zaterdagmorgen vond er een incident plaats waardoor onze gids voorlopig geschorst is en dus niet meer komt werken. De maandag en dinsdag viel er nog een personeelslid weg. En geloof het of niet, zo waren er nog een aantal kleine incidenten/moeilijkheden.

   Het moge duidelijk zijn dat onze zorgen betreffende het voortbestaan van de projecten gegrond was. Daar kwam bij dat er de voorgaande twee weken wel een omslag had plaatsgevonden in het gedrag van Andrew en Michelle. Ze zijn heel anders dan wij, dus dikke maatjes zullen we nooit worden, maar ze lieten ons in elk geval wel meer vrij, en lieten vaker hun waardering blijken. Wellicht had onze beslissing om ontslag te nemen iets in ze losgemaakt? De donderdag voor ons vertrek hadden we een afscheidsfeestje georganiseerd voor alle personeel en vrijwilligers, welke ontzettend leuk was. We kregen een speech van het personeel, van de vrijwilligers (die zelfs een cadeautje voor ons hadden), en een speech van Andrew. En ik moet zeggen, die speech raakte me, want hij was ontzettend oprecht en hij bedankte ons voor vanalles en nog wat, en meende het toen hij zijn (en Michelle’s) waardering uitsprak over onze inzet. Het voelde dubbel voor mij, na die nare feedback session in januari waaruit precies het tegenovergestelde bleek, maar desondanks vonden we het fijn om te horen.

   Om een lang verhaal kort te houden, Freya en ik wilden niet weggaan en dan de projecten de grond in zien lopen, want daar zou niemand bij gebaat zijn. Integendeel zelfs. En dus besloten we nog een aantal weken aan te blijven om ze uit de brand te helpen, totdat ze een boel zaken wat beter op een rij hebben en ze nieuwe mensen hebben kunnen aantrekken die onze rol hier over kunnen nemen.

   Tot slot, een andere reden dat we blijven is het volgende. Zoals ik in eerdere berichten al schreef was ik een cursus aan het opzetten voor universiteitsstudenten, om te leren hoe onderzoek te doen in de tropen. Toen we ontslag hadden genomen is dan ook besloten dat die cursus in maart niet door zou gaan. Dat was geen probleem, want er waren toch nog geen aanmeldingen voor. Een en ander werd doorgegeven aan het hoofdkantoor. Maar ja, daar op het hoofdkantoor gaven ze het niet door aan elkaar, en zodoende nam er iemand een boeking aan, en een paar dagen later nog 1. En die arme studenten dachten dus dat ze op korte termijn konden komen, en boekten dus een ticket... Tsja, draai het dan nog maar eens terug. Uiteraard werd ik vriendelijk gevraagd of ik niet alsjeblieft die cursus zou willen doen. En dat wilde ik wel. Ik heb immers maandenlang colleges zitten schrijven, examens gemaakt, voorbereidingen getroffen etc. Met slechts twee studenten zou de cursus niet bepaald rendabel zijn, maar wel een goede test-cursus. Dus vandaar dat ik heb toegezegd.

 

Onze nabije toekomst ziet er momenteel dus als volgt uit: We blijven samen hier werken tot halverwege maart (we krijgen nou overigens wel een salaris, welke het dubbele is van onze voorgaande ‘living allowance’.) Halverwege maart moet Freya het land uit vanwege haar visum dat dan verloopt, en zij gaat naar Mozambique om een aantal weken bij die vrienden van ons te kijken en te onderzoeken wat onze mogelijkheden zijn. Ik geef van half maart tot half april die cursus, waarna we samen naar Nederland vliegen voor een vakantie. De precieze details zijn nog niet bekend, maar dit is zo ongeveer het plan.

 

Zo, jullie zijn weer op de hoogte. Veel groetjes uit het nog steeds heel zonnige en hete St Lucia!

Geert 

Ps, voor de leuk nog een tweetal foto’s van ons met onze vakantievrienden.

The good and the bad news

Laten we beginnen met het slechte nieuws.

    Vorige week kregen we eindelijk bericht van het park hier dat ze in elk geval geen interesse hadden in ons geweldige en gratis luipaard onderzoek voor hen. Als reden: Ze hadden al een long term onderzoek naar luipaarden… En ze hadden er natuurlijk ruim twee maanden voor nodig om daar achter te komen, want zo lang geleden hadden we ons voorstel ingeleverd. Sterker nog, ruim 5 maanden geleden hadden we een meeting met de zogeheten research officer van het park, waarin we verscheidene ideeën voordroegen. Deze research officer gaat over alle onderzoek in het park, en heeft dus blijkbaar nagelaten ons te vertellen dat het niet de moeite waard was om te proberen een onderzoek naar luipaarden op te startten, toen we dat voorstelden. Of is dat niet zo vreemd? Misschien niet, want alle andere mensen die we gesproken hebben, waaronder de dierenarts van het park, de park manager en vele anderen hier, hebben nog nooit gehoord van een al bestaand long term onderzoek naar luipaarden in het park...

   Kortom, het was dus een rotsmoes. De Wetland Authority staat erom bekend om alle buitenstaanders te weren van het park. Hier ligt ook waarschijnlijk de reden in dat ze die van ons afgekeurd hebben, met een rotsmoes als aangevoerde reden. Maar ja, wat doe je eraan? Jammer maar helaas…

   Maar er was toch ook nog een cheetah herintroductie + onderzoek? Daarover berichtten ze ons dat “the executive” van het park daar eerst eens over moest nadenken, en als deze het een leuk plan vond, dat ze het dan in de onderzoekscommissie zouden bespreken. Hoe lang dat zou gaan duren, wisten ze ons niet te vertellen… Wij kunnen het echter wel raden: tot we een ons wegen… en jammer maar helaas, daar gaan en kunnen we niet op wachten.

    Drama, paniek, wat nu? Zo erg is het allemaal niet hoor. Want een aantal dagen voordat we deze uitslag kregen, hadden we ons afgevraagd of, als ze goedgekeurd zouden worden, we dit eigenlijk wel zouden willen doen? Hoe dat zo? Het heeft niks te maken met het niet leuk vinden van luipaard of cheetah onderzoek, want dat zou natuurlijk fantastisch zijn om te doen! Nee, het had meer te maken met de manier van werken hier. Dat zit namelijk zo:

 De managers hier zijn prima lui, maar als werkgevers zijn we er niet zo gelukkig mee.  Ze hebben hun hele leven voor een mega bedrijf in Engeland gewerkt, en zijn aldus echte zakenmensen. Dat is begrijpelijk, maar hun manier van werken komt ons, eerlijk gezegd, de neusgaten uit. Ze willen overal controle op hebben, en zijn erg wantrouwend. Ze willen nou zelfs dat we toestemming vragen als we even de stad in willen lopen, of zelfs even bij het zwembad een boekje willen gaan lezen, omdat ze anders het idee zouden kunnen krijgen dat we ons werk proberen te ontlopen. Bovendien lijkt het soms alsof ze ons als een sinaasappel zien, die ze eens flink kunnen uitknijpen voor het meeste sap. Na 5 maanden is er nog steeds geen salaris, alleen de 'living allowance' die helaas niet toereikend is. Lees: het feit dat we hier werken kost ons nog steeds geld, niet veel, maar toch. De redenering van de managers is dat we pas een salaris kunnen krijgen wanneer we ook extra geld verdienen voor African Impact, bijvoorbeeld wanneer we extra vrijwilligers aantrekken met nieuwe projecten die we opgezet hebben. Op zich een logische redenering, maar deze gaat wel voorbij aan het feit dat we onze handen vol hebben aan het runnen van de huidige projecten hier, en als gevolg (te) weinig tijd hebben om onze eigen projecten van de grond te krijgen. In onze ogen zijn we ons geld (salaris of living allowance) dus hoe dan ook dubbel en dwars waard, omdat de huidige projecten zonder ons de afgelopen zes maanden niet mogelijk waren geweest. De managers zijn bijvoorbeeld in die tijd een tweetal keer op vakantie geweest, en een van hen is ook nog een 5 tal weken in Engeland geweest om beter te worden (was ziek). Het moge duidelijk zijn dat wij in die weken ongeveer full time bezig waren met de huidige projecten. Tuurlijk, dit zijn allemaal goede redenen, en daar is ook niks mis mee, maar waarom wij dan (in elk geval in die weken) niet een gewoon salaris kunnen krijgen is mij in elk geval niet duidelijk. Ondertussen werken we wel 70 uur in de week, en hebben we bijna nooit eens een vrije dag. (Ik heb in de bijna zes maanden hier een tweetal keer 48 uur vrij gehad, maar nooit langer). Déjà Vu: was dat bij Makakatana ook niet zo? Veel werken, weinig vrije dagen, geen waardering en veel wantrouwen? Daarvoor zijn we niet naar Afrika gekomen. Ik ben uiteindelijk gewoon een eigenwijs mannetje dat niet kan werken voor iemand die me niet vertrouwt. Zo schreef ik het op in Die Bushranger sal regkom, en dat geldt nog steeds.

   Vorige week woensdag was de druppel, toen ze beweerden dat ik hier volgens hen meer voor mijn 'personal gain' was, dan dat ik me in wou zetten voor African Impact! Ik heb ze beleefd voor gek verklaard: Dachten ze echt dat ik 70 uur in de week werk, zonder vrije dagen, en daarvoor betaal omdat de living allowance niet bepaald toereikend is, omdat ik hier alleen voor mijn eigen plezier was? Ik kon niet geloven dat ze aan mijn toewijding aan African Impact twijfelden. De afgelopen maanden heb ik mezelf voor 100% gegeven, om hun projecten te runnen en daarnaast nieuwe projecten voor ze op te zetten. Om het kort te houden: Die opmerking van hen had me diep gekwetst en ik was dus niet lollig na die woensdag... De meesten van jullie weten hoe trots ik ben, dus we gingen gelijk andere mogelijkheden overwegen, want ook Freya had het al langere tijd gehad met hun gecontroleer en wantrouwen.

   Toen enkele dagen later de onderzoeksvoorstellen (praktisch) afgekeurd werden hadden we daar dus gemengde gevoelens bij. Jammer enerzijds, dat al ons werk dat we erin gestoken hebben, voor niks was. Jammer ook voor het park, omdat we echt geloven dat het een mooi conservation onderzoek was. En jammer voor African Impact, omdat zij natuurlijk ook veel tijd, moeite en geld in dit hele idee gestoken hebben.

   Van de andere kant, alles gebeurd met een reden, en hoewel de afgelopen week wel moeilijk was, zijn we momenteel toch positief over onze toekomst. En dus is het tijd voor het goede nieuws: In het kort, want het is al een giga verhaal, en we zullen van de week als we meer weten het goede nieuws uitgebreid beschrijven. Maar in het kort dus: Toen we ons idee om ‘verder te gaan kijken’, vanwege ‘de afgewezen voorstellen en de beschadigde werkrelatie’, voorstelden aan de managers reageerden deze vrij positief. We kunnen deze maand nog aanblijven, en die cursus tropisch onderzoek die ik aan het opzetten was/ben, maken we ook nog af. Deze zal ik dan tezijnertijd mogelijk op contractbasis gaan runnen. Freya is momenteel ook nog een klein projektje op aan het zetten wat ook komende week ‘af’ is. En verder zijn we serieus aan het kijken om voor onszelf te beginnen in Mozambique! Maar daarover volgende keer meer…

Groetjes Geert